Beste lezers,

Zo'n 11 maanden geleden ontmoette ik een fantastische vrouw, bij een get together van een vriend bij een heel leuk tentje. We hadden een heel fijn gesprek. Ze vertelde onder andere dat ze anderhalve maand later zou vertrekken naar de andere kant van de oceaan voor haar studie, voor een half jaar. Daarna werd ze min of meer 'van me afgepakt' door mijn vrienden. Ik zag dat ze hun verhalen helemaal niet zo interessant vond, ze blijf regelmatig grappige blikken van verveling mijn kant op werpen. Op dat moment vond ik het fijn, had geen verwachtingen of iets dergelijks want ik had haar net ontmoet. Toen ik wegging bij het feestje hoorde ik ineens 'heey! wacht even! Ga je al weg? Ik wil je nog weleens zien hoor!'. Het was haar, ik dacht dat ze al weg was maar ze stond bij de uitgang met wat mensen te praten. Zodoende, nummers en facebook uitgewisseld.

Na drie weken kwamen we weer met elkaar in contact en spraken af iets te gaan drinken. We begonnen bij het tentje waar we elkaar ontmoet hadden, en hadden de meest bijzondere en diepe gesprekken die ik ooit met een vrouw gevoerd heb. We verhuisden naar een andere tent, waar we onze gesprekken voortzetten. Het ging ineens over onze levensverhalen en onze moeilijkheden. We kwamen erachter dat we echt heel veel gemeen hadden. Het voelde zo vertrouwd bij haar, alsof ik haar mijn hele leven al gekend had. Zij voelde hetzelfde, en zei dat op een gegeven moment ook. Ik had nog nooit zoiets meegemaakt, wist niet dat dit bestond.

Het werd frisser, we gingen naar binnen, werden closer en closer en op een gegeven moment was daar de meest intieme zoen die ik ooit gekregen heb. Uiteindelijk ben ik met haar mee naar huis gegaan en vanaf die dag is het balletje gaan rollen. Alles klopte, dit was waar ik mijn hele leven op gewacht had, dit was zo bijzonder, zij was zo bijzonder en gaf mij ook het gevoel dat ik dat voor haar was. We hebben zo een heel, heel intense 3 weken doorgebracht, waarna we afgesproken hebben op elkaar te wachten wanneer ze weg zou ziin. Het voelde goed, we wilden het allebei. Met de meest verschrikkelijke pijn heb ik haar afgezet op het vliegveld, daar ging ze dan, het was haar eerste grote reis alleen, een avontuur waar ze heel gespannen over was, of ze het wel kon.

De eerste week daar was voor haar hectisch, er gingen veel dingen mis, baggage kwijt, onenigheid met een vriendin waar ze logeerde voor ze naar de stad zou gaan waar ze moest studeren. Ik heb alles op alles gezet om haar overal zo goed mogelijk bij te helpen. Ze vertrouwde mij, en ik wilde niets liever dan dat ze snel haar draai zou vinden en het fijn zou hebben. Daarna kwamen er nog meer moeilijkheden met het vinden van huisvesting, vervoer, de instelling waaraan ze studeerde was geen normale afspraak mee te maken. Wederom heb ik haar gesteund zo goed ik kon. We waren elke dag op skype, stuurden elkaar lieve smsjes, en we misten elkaar verschrikkelijk.

Maar intussen was ik, aan deze kant van de oceaan, langzaam in een zwart gat aan het vallen. Ik kreeg het benauwende gevoel dat ze een soort ongeluksmagneet was. Ik wilde haar er niet mee tot last zijn maar mijn gemoedstoestand werd er niet beter op. Er kwamen misverstanden, moeilijke gesprekken, ik begon er moeite mee te hebben steeds zo veel voor haar te moeten regelen en dat er steeds zo veel fout ging, ik begon me af te vragen of ze niet zelf de oorzaak was van veel van die dingen, maar heb dat niet goed gecommuniceerd. We kregen op een dag een redelijk zwaar gesprek, helemaal niet fijn. Ik heb niet geweten wat dat met haar deed. En toen gebeurde het. De volgende dag zat ze door het laatste gesprek overstuur in het verkeer, kreeg ze een ongeluk en belande ze in het ziekenhuis.

Door al het voorgaande had ik een beetje het idee gekregen dat ze te afhankelijk van me was, en de eerste gedachte die in me opkwam was: 'heeft ze zichzelf dit aangedaan om aandacht te trekken?' Ik kreeg haar uiteindelijk te pakken, in het ziekenhuis. Door de telefoon klonk ze wel verslagen, maar op dat moment klonk het voor mij niet alsof het heel ernstig was. Ik besefte pas later dat dat was omdat ze zich groot hield voor mij. Maar op dat moment heb ik iets gezegd waarvan ik tot op de dag van vandaag spijt heb, spijt dat ik mij aan mijn aannames heb overgeleverd. Ik heb die dag gezegd dat ik niet wist of we nog verder kon, dat ik bang was omdat het leek alsof ze het ongeluk aantrok. Ik had op dat moment een vliegticket moeten boeken, naar haar toe moeten gaan en haar moeten verzorgen. Het is geen excuus, maar ik zag op dat moment niet in hoe erg ze er aan toe was en zag ook niet in hoe ik die periode vrij zou kunnen krijgen. Had ik er maar wat meer over nagedacht en er meer moeite in gestopt..

Pas maanden later zou ze me vertellen dat haar ex nog aangeboden had te komen, maar dat ze dat niet wilde omdat ze bang was mij daarmee kwijt te raken. Haar ex heeft op dat moment tegen haar gezegd dat hij er niet meer voor haar zou zijn, als ze op zo'n moment, waarop haar vriendje haar in de steek laat, niet wilde dat hij haar gewoon kon verzorgen. Haar ex was ze dus ook als vriend kwijt, door mij.

Het was op haar over gekomen alsof ik niet genoeg van haar hield. We hebben hierover gemaild en gebeld. Haar vertrouwen was beschadigd, maar het ging toch wel weer de goede kant op tussen ons. Ik zou haar alsnog komen opzoeken in December maar had het geld niet. We hebben toen een reisje naar een europese stad geboekt, met kerst en oud en nieuw.

De weken vlogen voorbij en het moment was daar. Ze kwam terug! Ik kon haar eindelijk weer in mijn armen sluiten! Het eerste wat we deden was uitgaan, vrijen, fijne dingen ondernemen, als we maar samen waren. We waren niet bij elkaar weg te slaan. Ze moest wel bijkomen van haar reis. Niet lang daarna vertrokken we naar onze bestemming samen.

Ik ging die vakantie in met het gevoel een nieuwe start met haar te kunnen maken en had er heel veel zin in. Maar ik was nog steeds niet de oude, niet uit mijn donkere wolk. Op vakantie ging het mis. We hadden met vrienden van haar daar wat gedronken en na thuiskomst barstte ik in huilen uit. Ik wist niet waar het vandaan kwam, ik voelde me in de war. Ik dacht toen dat het de alcohol wel zou zijn, maar ik gedroeg me niet fijn en zat als een slappe zak negatief te doen. Ze trok me eruit.

De volgende dag gingen we naar een feestje bij iemand thuis, waar de alcohol rijkelijk vloeide. Het ene moment had ik het heel erg naar mijn zin. Er ontstond een plan om ergens anders heen te gaan. Het duurde maar en duurde maar en op een gegeven moment was ik het wachten zat en zei geirriteerd dat ik wel vast naar beneden zou lopen. En daar begon de ellende. Er knapte iets in me. Ik had sowieso teveel gedronken. Ik veranderde van het ene op het andere moment in een schreeuwende, boze, huilende idioot. Een vriendin van mijn vriendin probeerde me te kalmeren. Ik kwam erachter dat zij mijn sleutels had, die ik blijkbaar was verloren, en ik verloor helemaal de controle. Ik kon alleen nog maar schreeuwen dat ik verdomme mijn sleutels terug wilde. Toen ze ze niet gaf ben ik gewoon weggelopen. Mijn vriendin, haar vrienden, achterlatend. Mijn vriendin probeerde me nog terug te trekken maar ik trok me los en rende weg.

Uiteindelijk heeft mijn vriendin me gevonden, verdwaasd, stomdronken. We hebben een taxi naar ons appartement genomen. Er was nu echt iets kapot.

De rest van de vakantie was niet fijn. Ze was helemaal in haar schulp gekropen, probeerde me wel op te vrolijken maar het liep niet meer. We hebben de laatste dag nog wel een leuke rommelmarkt bekeken, en konden weer door een deur, maar ze was in en in verdrietig. Ik ook.

Haar vrienden die ook in die stad waren lieten na dit incident niets meer van zich horen. Die was ze dus ook al door mij kwijt. Pas maanden later, wederom, hoorde ik van haar dat ze toen ik weggelopen was hadden aangeboden of ze bij hun kwam slapen, omdat ze vonden dat ik me als een idioot gedroeg en niet goed voor haar was. Maar mijn vriendin was mij gaan zoeken, ze wilde bij mij zijn en weten dat het goed met me ging.

Terug in Nederland bleek dat veel meer van haar vrienden niets meer van zich lieten horen, en ze zei dat ze dacht dat het misschien kwam omdat er geruchten de rondte deden, over mij. Weer een lading schuldgevoel, en terecht.

Het ging twee maanden redelijk tussen ons, zelfs na dit alles, maar ze was heel onzeker geworden, angstig, en had last van haar lichaam na het ongeluk. In plaats van me in haar situatie in te leven zakte ik verder en verder weg, heb een keer gezegd dat het misschien beter was niet samen verder te gaan omdat ik niet meer wist hoe ik het goed moest doen. Ze stelde me gerust maar was er nog onzekerder van geworden. Ze had het idee dat ik te pas en te onpas weg kon lopen.

Begin maart was ik aan het verhuizen, en ontving ik een hele lieve kaart van haar, waarin heel duidelijk een liefdesverklaring stond. Ik vond het heel fijn maar de hele geschiedenis woog zo zwaar op me dat ik de woorden, de werkelijke betekenis ervan, niet goed in me opgenomen heb. 20 maart heb ik het uitgemaakt, met als reden dat ik ontzettend met mijzelf in de knoop zat en dacht dat we misschien niet bij elkaar pasten, en ik niet meer zo verliefd was. Dit dacht ik allemaal eigenlijk helemaal niet, maar probeerde mijn eigen falen te maskeren. Ik maakte de fout te denken dat ik wel van haar zou horen.

Ik heb toen twee weken bijna geen contact gehad met haar, maar ik wist dat ik haar niet kwijt wilde. Ik dacht dat het geen contact zou betekenen dat we allebei wat tot rust konden komen. Ik nam contact met haar op. Ze zou een week later een korte studiegerelateerde reis maken. Ik heb haar vlak daarvoor nog een keer kunnen zien. Ze maakte me duidelijk dat ze niet wist wat ze ermee aanmoest, wel van me hield, maar niet wist of ik het kon. Ze ging op reis. We hebben veel contact gehad toen, waarin ik voornamelijk wanhopig heb gesmeekt dat ze niet bij me wegging. Dat ik bang was dat ze een ander tegen kwam. Ze zei toen nog dat ze daar niet mee bezig was.

Toen ze terug kwam hebben we de afsrpaak gemaakt dat ik me van mijn lieve kant zou laten zien en dat het anders over was. Het ging een tijd goed. Heel goed zelfs. Ze kwam weer bij mijn vrienden, en het voelde beter. Tot koninginnedag. Ik vroeg haar of ze echt niets gedaan had met anderen, ze zei van niet, maar ik bespeurde iets raars. Bij thuiskomst keek ik haar diep in haar ogen aan en vroeg ik het nog een keer. Ze zei dat ze met iemand gezoend had in de periode dat het uit was, voor ze op reis ging. Daar kon ik wel mee leven. Maar ik voelde nog steeds iets raars en vroeg of er echt niet meer gebeurd was. Toen kwam de klap. Ze begon te huilen en zei dat ze ook met die jongen naar bed geweest was. Ik wist niet waar ik het zoeken moet en heb twintig minuten als een zombie huilend op de bank gezeten.

Ik heb mijn best gedaan mij hieroverheen te zetten. Na twee weken dacht ik dat dit wel redelijk gelukt was, ik voelde me niet meer 'vies'. En toch ging het mis. We waren ergens geweest in de stad en gingen naar haar huis. Ik weet niet wat er gebeurde maar ik werd weer die persoon die ik op onze vakantie was. Boos, schreeuwen, alles op de spits drijven.

Vanaf toen heeft ze gezegd dat ik eerst maar moest laten zien dat ik echt mijn gedrag veranderde en dat we dan wel zouden kijken of we nog verder konden. Ik heb mijn best gedaan, maar het lukte allemaal niet meer. Op alles stond druk, en ze moest ook nog een eindpresentatie geven voor haar studiejaar.

Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk voor haar te doen, maar ze was compleet in haar schulp gekropen en was of afwezig, of boos op me. Er logeerde een vriendin bij haar omdat het uit was met haar vriend, maar die ging weg omdat ze zag dat mijn vriendin teveel aan haar hoofd had met mij. Ze had gehoord, wat niet de bedoeling was, dat ik tegen mijn vriendin zei dat ik het moeilijk vond dat ik zag dat ze wel bij die vriendin tot rust kwam maar niet bij mij. Nog meer schuldgevoel, en het besef dat ze zich echt echt niet veilig bij me voelt.

De dag voor haar presentatie heb ik 's ochtends veel gehoord van wat ze niet goed aan me vond, waarop ik vroeg 'is het dan niet beter dat we uit elkaar gaan?. Ik bedoelde niet dat ik het daarmee uitmaakte, ik wilde weten of er meer was dan alleen haar woede. Maar ze vatte het wel op als dat ik het uitmaakte. Ze was heel boos dat ik dat op dat moment, een dag voor haar presentatie kon zeggen. Toch hebben we nog tot 's avonds laat samen gewerkt.

Op weg naar huis kwam het weer ter sprake, ze wilde gewoon met me praten erover, maar ik kon alleen maar in de verdediging schieten en er kortaf over doen. Van het een kwam het ander, en we waren midden op straat aan het ruzieen. Zij huilen, ik huilen. En toen werd ze door een veel te hard optrekkende auto bijna aangereden. Ze stortte in, heeft 5 op de grond zitten huilen. Op een gegeven moment vond ik het genoeg en vroeg haar meermalen even terug in de realiteit te komen en mee te gaan naar haar huis zodat ze in elk geval thuis was en dat ik daarna wel weg zou gaan (want ze zei dat ze doodsbang voor me was).

De volgende dag heeft ze haar presentatie gehaald. Nog steeds zei ze dat ik mijn gedrag moest veranderen omdat ik haar anders kwijt was. En ik maar niet luisteren en trekken en trekken en trekken. Dat ik haar niet kwijt wilde, dat ik haar mis, hoe het was. En soms zei ze dat ook. En toen zei ze nu het uit was merkte dat ze helemaal niet over haar vorige relatie heen was, en dat dat aangewakkerd werd door het feit dat ik haar niet gaf wat hij haar wel gegeven had: vertrouwen en rust.

Zo gingen er een paar dagen voorbij, waarin we elkaar wel zagen, en nog steeds zei ze verander je gedrag nou, doe het nou. Maar ik merkte dat ze mijn zoenen ontweek, mijn knuffels moeilijk vond. Telefonisch hebben we nog een aantal gesprekken gevoerd die helemaal nergens op sloegen, van mijn kant. Ik wilde steeds maar weten waar ik aan toe was, of het nu echt over was. Daardoor kroop ze steeds verder van me vandaan. Ze zei dat als ik een antwoord wilde dat ze het anders meteen wel zou uitmaken.

En nu de vraag, de reality check:

Ze zegt nu dat ze rust wil en de ruimte om na te denken, zodat ze geen overhaaste beslissingen neemt. Dat ze eerst tot zichzelf moet komen, en een week dingen op een rijtje moet krijgen. Misschien gaat ze zelfs nog naar een beurs in het buitenland deze week, en ik weet wat het buitenland kan doen met een moeilijke relatie waarin een beslissing genomen moet worden, zeker als het met vrienden is. Ze zegt dat ik maar moet inzien dat we heel veel tijd en kansen gehad hebben het goed te doen, maar dat het nu is gelopen zoals het is gelopen en dat ik even niet zoveel van haar moet verwachten.

De hamvragen voor mij zijn:

- Doe ik er goed aan af te wachten wat ze beslist, of hoor ik eigenlijk al te weten hoe laat het is? Ik weet dat het moment van haar beslissing komt op het moment dat ik vrij heb van mijn eigen studie, en dat er dan echt de tijd en ruimte komt om met elkaar te praten en aan onszelf te werken. Tot nu toe zijn we steeds maar doorgegaan. Ik heb dit ook aan haar gevraagd maar kreeg het antwoord dat het haar heel erg pijn zou doen als ik door zou gaan met mijn leven en niet zou wachten maar dat als ik denk beter te kunnen krijgen ik dat moet doen.

- Moet ik er geen punt achter zetten, gezien ik haar al zo vaak pijn gedaan heb? Ik voel zelf dat er veel ruimte is voor verbetering tussen ons, omdat we beiden straks veel meer tijd en ruimte hebben. Ik weet ook dat zij hier bijna geen vertrouwen in heeft. Ze heeft gezegd dat ze niet meer zeker weet of we er nog wel samen uit kunnen komen.

Zijn er mensen die hier goed advies in kunnen geven? Ik begin overigens met therapie deze zomer, dat weet zij ook, maar het lijkt alsof ze eigenlijk al denk dat dat te laat komt.