Bijna een half jaar is er voorbij gegaan. Je zou denken in een half jaar moet je een stuk verder zijn maar het tegendeel is waar. Vorige maand belde hij en wilde hij afspreken. Heel dom, maar ja heb natuurlijk toch weer toegegeven. Achter in mn hoofd de gedachte dat hij toch wel niet zou komen opdagen. Nou hij kwam dus wel.

Haha hij leek nog wel zenuwachtiger dan ik. De begroeting ging heel onhandig. Kusje of toch niet? Uiteindelijk maar 3 zoenen.

Sinds gisteren gaat het weer beter. Ik kan weer gewoon eten. Ik voel nog wel verdriet, maar het is niet meer zo dat ik telkens in huilen uitbarst. Ik was zelfs met de radio aan het meezingen (wil je niet horen hoor) De dromen zijn er nog wel.
Vandaag wordt misschien nog wel moeilijk. Mijn ouders komen thuis van vakantie. Dus ik mag weer even wennen aan het feit dat ik weer 'braaf' thuis moet wonen. Daarnaast moet ik ook toneelspelen. Ik kan niet vertellen wat er aan de hand is. Als ik dat vertel,dan gaat mn moeder eerst weer ff al zn negatieve punten opnoemen, terwijl mn moeder hem eigenlijk amper kent.

Ik had al net geschreven hoe ik me vandaag voelde. Niet best dus, maar ondertussen voel ik me weer iets beters.
Ik heb zoiets raars meegemaakt. Ik zei, al dat ik gedroomd had. Ik weet normaal nooit wat ik droom maar die van de laatste 2 nachten wist ik wel. Vannacht had ik gedroomd dat ik van mijn huis naar het gemeentehuis liep voor de dodenherdenking (4 mei).Het was rotweer en ik had een paraplu bij me. Hierna werd de droom gekker. Het waaide zo hard dat ik opgetild werd door de wind. Ik kwam hoger dan de toppen van de bomen en van boven kon ik alles zien.
Ik werd wakker en begreep er niks van. Misschien kwam het doordat 4 mei de dag was dat het uit ging.

Gisteren ging het beter echt, maar des te slechter gaat het vandaag. Ik kan aan niks anders denken dan aan hem en het ergste is zelfs als ik slaap gaat het door. Dan droom ik over hem. Ja na 3 en halve maand dacht ik zeker nog wel aan hem, maar ik kon een beetje boos op hem zijn, omdat hij niks van zich had laten horen. Sinds zaterdag voel ik me alleen weer precies zo als toen het net uitging.
Doordat hij aan mij vroeg waarom liefde zo hard is en dat hij afbelde omdat hij het nog niet aankon om mij te zien heb ik hoop gekregen. En dat terwijl hij zegt dat ik niet moet verwachten dat het nog iets wordt tussen ons en hij een nieuwe vriendin heeft.

Eey,

Sorry ik moet gewoon ff mn verhaal kwijt. Na 10 maanden samenwonen ging het uit met mn vriend. Wij hebben zo veel problemen gehad, waar we eigenlijk niks aan konden doen, maar die wel veel druk op onze relatie legde. HIj zat ff zonder werk en ik was druk met mijn studie afronden en nog heel veel andere dingen. We zaten allebei vol spanning. Nou 4 mei barstte bij hem dus de bom. Hij is boos weggelopen en ik zou voor een paar dagen naar mijn ouders gaan. Na een paar dagen belde hij dat ik mijn spullen kon komen ophalen. Daar was hij niet eens bij, alleen zijn ouders waren er.

Ik was er kapot van. Ik had nog nooit zo veel van iem. gehouden. We hadden het al lang over trouwen en kinderen gehad en ik zou toch voor altijd zijn meissie blijven.