Gisteren ging het beter echt, maar des te slechter gaat het vandaag. Ik kan aan niks anders denken dan aan hem en het ergste is zelfs als ik slaap gaat het door. Dan droom ik over hem. Ja na 3 en halve maand dacht ik zeker nog wel aan hem, maar ik kon een beetje boos op hem zijn, omdat hij niks van zich had laten horen. Sinds zaterdag voel ik me alleen weer precies zo als toen het net uitging.
Doordat hij aan mij vroeg waarom liefde zo hard is en dat hij afbelde omdat hij het nog niet aankon om mij te zien heb ik hoop gekregen. En dat terwijl hij zegt dat ik niet moet verwachten dat het nog iets wordt tussen ons en hij een nieuwe vriendin heeft.
We hebben zo veel pech gehad, gewoon domme pech, samenloop van omstandigheden, maar veel van die dingen zijn er nu niet meer. Hij heeft nu werk. Ik ben afgestudeerd o ja daar feliciteerde hij me mee, kon me niet inhouden om te zeggen of ik me afvroeg of dat diploma me het nou werkelijk waard was geweest.
Terwijl mijn verstand zegt dat ik niks met hem te maken moeten willen hebben, wil mijn gevoel alleen maar bij hem zijn. Dat gevoel is zo sterk.