Bijna 8 weken verder, waarin ik steeds meer mezelf wordt/ben en minder beheerst wordt door het verdriet. Ex zoekt steeds vaker contact via social media en dat doet me nog steeds wat, maar ik reageer niet. Want wat heeft het voor zin.

Dat is hoe het nu met me gaat, ik klim een stuk uit het dal en val soms weer even terug. Ik vind het nog steeds lastig om er mee om te gaan, het is niet continue aanwezig, gelukkig maar en ik haal heel veel energie uit de dingen die ik doe. De rust die ik vind als ik 's avonds thuis kom, en de kids zie die hun ding doen. En dat voelt gewoon goed.

Mijn verstand en onderbuikgevoel zitten op 1 lijn en vaak is mijn hart daarbij aanwezig maar toch ik kan van het minste geringste uit mijn balans raken.

Het was weer een heftige week. Met me, meself en I. Een vol weekend met allemaal leuke dingen met leuke en lieve mensen maar dan naar huis, alleen en me dan toch weer een beetje zielig voelen. Waarom, hoezo och je kent het wel. Het nadeel is als je verdrietig naar bed gaat dan wordt je ook verdrietig wakker.

vandaag contact gezocht, over de openstaande rekening nog van de vakantie. Stiltes, elkaar vertellen hoe blij we zijn dat het over is. en uitdraaiend op een ordinaire ruzie.

Pff ik baal van mezelf, waarom heb ik gebeld. Wat wilde ik horen, dat hij niet zonder me kan maar nee dat is niet het antwoord wat je krijgt, hetzelfde riedeltje, hij had er na de eerste vakantie 3 jaar terug al mee moeten stoppen.

Na een leuk weekend, met kids en uitstapjes vandaag een mindere dag!

Of dag is een groot woord maar een mindere avond. Ik probeer te slapen maar kan alleen maar denken aan hem, en als er iets is wat ik niet wil is het dat.
Ik wil niet dat hij mijn gedachten beheerst, ik wil zelf uitmaken waaraan of aan wie ik denk. Dus de was staat weer aan en de vaatwasser is uitgeruimd en ik voel me als opgejaagd wild.

Het lijkt een jaar geleden, maar het is nog maar 2 weken geleden. Wat een gevoelens en emoties, en verdriet de afgelopen twee weken, afgewisseld met strijdlust.

En deze week een redelijk goede week, met drukke dagen overdag en de avonden gezellig met mijn kids. En zelfs als ze naar bed gaan kan ik mijn rust vinden en slaan mijn gedachten niet steeds op hol. Ex heeft maandag nog wel een berichtje gestuurd voor zijn spullen, maar zolang hij zijn gedeelte van de vakantie nog niet betaald heeft kan hij naar zijn spullen fluiten. Mijn reactie was dus vrij koel en zakelijk.

Ik weet dat dit het beste is, echt maar o wat voelt het nog zo k%%.

Ik doe er alles aan om bezig te blijven, ik ga naar buiten, leer nieuwe mensen kennen. Probeer te genieten van het mooie weer. Maar ik snap het niet, hoe kan iets ineens zo definitief over zijn.

En ik weet dat ik hier veel over leer, en ik kom er vast sterker uit maar ik wil alleen maar zijn armen om me heen. Ik wil vragen of hij hier ook zoveel moeite mee heeft, of hij aan me denkt, of hij me mist. Dat hij ook niets liever dan dat we samen zijn.