vandaag contact gezocht, over de openstaande rekening nog van de vakantie. Stiltes, elkaar vertellen hoe blij we zijn dat het over is. en uitdraaiend op een ordinaire ruzie.

Pff ik baal van mezelf, waarom heb ik gebeld. Wat wilde ik horen, dat hij niet zonder me kan maar nee dat is niet het antwoord wat je krijgt, hetzelfde riedeltje, hij had er na de eerste vakantie 3 jaar terug al mee moeten stoppen.

En waarom raakt me dat zo, mn ziel en zaligheid in die k#$#relatie gestopt. Dit voelt zo terug bij af, nog niets geleerd van de afgelopen weken. En natuurlijk dezelfde kwetsende dingen terug gezegd, dat ik mij leven heb opgepakt, dat ik blij was met de energie die ik had na het einde. Dat als ik niet zo labiel was na de dood van mijn vader 3 jaar terug ik allang gestopt was met hem. Dat ik hem niet nodig heb, mn leven er beter uit zie nu hij er niet is. pfffff zo stom waarom die telefoon gepakt, waarom niet koel kil en afstandelijk zoals de afgelopen 2 weken?

Weer zoveel vragen, geen erkenning en geen antwoorden die je wilt horen. Dat wordt nog wat als de spullen heen en weer terug moeten, ik zie daar zo tegenop. Ik wil niet dat hij in mijn huis is en zijn spullen pakt wanneer ik er niet ben, maar heb ook geen zin in die confrontatie. Ik kon zijn stem al niet herinneren, moet moeite doen om na te denken hoe hij er uit en vraag me werkelijk af wat heb ik ooit in hem gezien, dus waarom brengt hij dan de reactie bij mij teweeg?

Een slim mens die daar antwoord op weet.