Het lijkt een jaar geleden, maar het is nog maar 2 weken geleden. Wat een gevoelens en emoties, en verdriet de afgelopen twee weken, afgewisseld met strijdlust.

En deze week een redelijk goede week, met drukke dagen overdag en de avonden gezellig met mijn kids. En zelfs als ze naar bed gaan kan ik mijn rust vinden en slaan mijn gedachten niet steeds op hol. Ex heeft maandag nog wel een berichtje gestuurd voor zijn spullen, maar zolang hij zijn gedeelte van de vakantie nog niet betaald heeft kan hij naar zijn spullen fluiten. Mijn reactie was dus vrij koel en zakelijk.

Later op de dag had hij zijn status verandert op fb, en ik dacht dat het heel veel pijn zou doen maar het viel me mee, ik ben alleen boos. Boos op hem maar ook op mezelf. Dat stemmetje wat in mijn achterhoofd rondspookte, de laatste tijd heb ik alsmaar genegeerd.

En ik weet dat ik er nog lang niet ben, en dat de boosheid weer een fase is, weet ook best dat het verdriet mij kan overvallen op de raarste momenten, maar voor nu ben ik blij met de relatieve rust in mijn hoofd.

Mocht ik weer tegen de muren omhoog knallen dan vraag ik jullie om hulp.
Jullie woorden de afgelopen weken, de oppeppers, de humor helpen me elkaar er weer boven op.

Liefs Gigi