Bijna 8 weken verder, waarin ik steeds meer mezelf wordt/ben en minder beheerst wordt door het verdriet. Ex zoekt steeds vaker contact via social media en dat doet me nog steeds wat, maar ik reageer niet. Want wat heeft het voor zin.

Maar jah de spullen staan nog steeds hier en die moeten ooit een x weg. en dan een berichtje op maandag wanneer we dit kunnen afhandelen. Een datum wordt geprikt en er is even contact, alleen niet naar de zin van mijn ex. Want waarom ben ik zo afstandelijk, is er geen normaal contact mogelijk. Nog wat gereageerd maar uiteindelijk denk ik, het is jouw probleem en niet de mijne.

Maar dan wordt ik midden in de nacht wakker door een stortvloed van berichtjes. Hij is boos, gekwetst want waarom behandel ik hem zo. En dan belt hij, en wat doe ik. Ik neem op, ik hoor zijn verhaal en reageer er op.

Dat ik het nut er niet van in zie om te reageren, dat ik geen normaal contact wil, dat ik genoeg mensen om me heen heb waar ik dat mee heb en hem daarvoor niet nodig heb. Waarom ik hem niet gefeliciteerd heb want wat voegt het toe. Hij weet dat ik leuke dingen doe en vraagt of er al iemand anders is. Alsof hem dat wat aangaat.

Maar weer vertelt hij dat hij zo stom is geweest dat hij steeds meer beseft wat hij heeft gedaan en dat hij van mij houdt en dat ik in iedere vezel van zijn lichaam zit. En hij huilt, hij huilt nooit. Vraagt of er nog een mogelijkheid is om te kijken of we weer samen verder kunnen. Iets wat ik weken geleden heb willen horen, (of in ieder geval mijn ego) hoor ik nu en ik weet niet wat ik moet zeggen.

Ik ben zo ver gekomen met mezelf, vindt mezelf weer terug en ik weet niet of ik nog in deze relatie wil stappen. Echt nee zeggen lukt me ook niet, merk ik.

Om vijf uur in de ochtend hangen we op en val ik in een droomloze slaap. De volgende dag contact en een afspraak.
Het is raar om hem te zien, hij ziet er slecht uit en is heel gespannen. We praten, we raken elkaar aan, vertrouwd maar toch ook weer niet. Hoe nu verder, voor nu is het even genoeg. Het is minder eng om hem te zien dan ik had gedacht maar het geeft geen antwoorden. Ik val niet als een blok voor zijn woorden, zie beren op de weg en mijn gevoel is ver weg. Wil ik dit nog, past hij nog in mijn leven. Wat is verandert of vallen we in dezelfde fout straks.

We hebben beide geen antwoorden maar hij wil o zo graag verder, kunnen we niet meer afspreken, meer praten en oplossingen zien te vinden vraagt hij en ik kan alleen maar antwoorden dat ik het niet weet, dat ik van hem hou maar dat dat ook soms loslaten is en dat het niet anders kan. Dat ik mezelf niet meer kwijt wil raken in deze relatie en de ruimte nodig heb die ik nu heb.

Gisteren hadden we weer contact, beetje kletsen over alledaagse dingen en dat is fijn, want 4 jaar vlak je niet uit. Maar daarna de diepte weer in. Waarin ik heel afstandelijk wordt, en mijn twijfels uit. Dat ik niet weet of je iets kunt lijmen wat stuk is. En hij snapt het, en hij zegt dat mijn keuze is. Dat hij begrijpt waarom ik twijfel, dat hij mij zo gekwetst heeft en pijn heeft gedaan dat hij dat graag goed zou willen maken. Dat het mijn voorwaarden zijn waaraan hij zich houdt en als het mijn keuze is om niet verder te gaan hiermee, hij zich hierbij neerlegt.

Maar ik krijg de woorden niet uit mijn mond, terwijl mijn verstand zegt Rennen, heel hard gaan rennen en mijn gevoel is verdoofd. Ik weet het niet.

Ik was bang om hem te zien omdat ik niet wist hoe ik zou reageren, zou de wond opengaan en mijn gevoel weer terug bij af of zou het mij niets doen. Onze ontmoeting was fijn, misschien een begin misschien een afsluiting, maar het heeft geen antwoord gegeven op mijn vraag.

Het teruglezen van mijn blog net, ik herinner me de pijn, verdriet en de wanhoop maar zo zit ik er nu niet meer in.
Wat heb ik te verliezen met gesprekken, misschien kan ik hier alleen maar winnen. Ik zit lekker in mijn vel, ik weet dat ik prima in staat ben om mijn eigen leven te leiden. Ik heb geen partner nodig om gelukkig te zijn. Maar waarom dan geen volmondig ja of nee????