Gisteravond was ik lekker vroeg klaar op school. Ik gaf even iemand een lift en reed daarna naar huis. Toevallig is dat in de buurt van het huis van mijn exschoonouders. Daar dacht ik eerlijk gezegd helemaal niet over na. Ik was lekker aan het kletsen met een vriendje. Toen er opeens een grote zwarte auto naast me kwam staan bij het stoplicht. Ik kon de bestuurder niet goed zien, maar toen ik naar diegene z'n handen keek... wist ik het zeker. Mijn ex.. zat dus daar achter het stuur. 6 maanden geleden zagen we elkaar voor het laatst. Hij had in eerste instantie niet door dat ik in die auto zat. Aangezien ik sindskort een nieuw autootje heb. Maar helaas was het ontzettend rustig op de weg en de weg had ook ontzettend veel stoplichten. Ik zag dat hij naar me keek. Na het 3e stoplicht kruisten onze blikken elkaar.Het stoplicht schoot op groen, hij gaf keihard gas en ging er vandoor..

Ik heb geen spijt van mijn brief. Het was mijn laatste brief waarin ik alles van me heb afgeschreven zonder verwijten te maken. Een brief waarin ik heb laten weten dat ik in zie dat ook ik heel erg fout ben geweest. Een diep die me echt veel tranen heeft gekost. Nu is het over. Hij heeft niet gereageerd op datgene wat voor mij vreselijk belangrijk was. Ik weet niet waarom. En zal dat waarschijnlijk ook nooit te weten komen. Nog steeds snap ik niet wat er gebeurd is. Maar het is nu tijd om verder te gaan. En dat doe ik. Ik ga lekker uit met mijn vriendinnen en ik date ook weer. Er zijn zoveel leuke mannen op deze aardbol. Ik heb veel tijd voor mezelf genomen en nog heb ik het niet altijd makkelijk. Maar ik weet wel dat mijn leven iig. verder gaat. Toch heb ik nog wat woorden over..

En dat doet toch wel pijn. Ook al wist ik het van te voren. De mail luchtte me in eerste instantie erg op. Maar nu voel ik me jammer genoeg toch verdrietig. Het heeft me zoveel moeite gekost allemaal.

Eindelijk was het zover. Ik kon 2 dagen geleden gewoon op 'send' klikken. Al mijn gevoel in een mail gezet. Geen verwijten meer. Ook mijn excuses aangeboden voor het feit dat ik heel erg verkeerd ben geweest. Zo voel ik het ook echt. Ik denk dat ik in het begin al de schuld op hem heb afgeschoven. En dat had hij ook niet verdiend. Als we spraken dan hadden we het constant over dezelfde dingen. Nu staan er iig. andere dingen in de brief. Ook heb ik openlijk gesproken over mijn depressie. Wat het met me heeft gedaan en wat ik er uit leer. Maar ben ook eerlijk geweest. Dat ik het er soms nog heel moeilijk mee heb.

Ik wil een brief schrijven. Het houdt me al weken bezig. Maar elke keer zijn er wel 100 dingen die me tegen houden. Hij wilt het niet. Hij wilt gewoon niets meer van me weten. Waarom wil ik dan toch een brief schrijven? Ik weet het niet. Ik wil hem laten weten dat ik het soms nog best moeilijk heb. Hoe zwaar ik in de put heb gezeten. Laten weten dat ik spijt heb van sommige uitlatingen. Ik heb hem gekwetst, maar had het niet door omdat ik zo druk was met mijn eigen verdriet. Ik heb dingen gezegd die ik nooit had mogen zeggen. Ik beschuldigde hem ervan om dingen te zeggen, puur om me te raken. Nu zie ik in dat ik hier zelf ook schuldig aan was. Als hij zei dat hij er ook veel moeite mee had. Dan riep ik doodleuk: je hebt hier zelf voor gekozen, dus lul niet. Dit kwam voort uit pure frustratie. Ik zag alleen mijn eigen verdriet. Ik raakte in een depressie, waardoor ik dingen niet goed kon handlen. Waardoor ik hele grote fouten heb gemaakt. Wij hebben beiden hele grote fouten gemaakt.

Mijn leven gaat weer door. Ik heb lang genoeg stil gestaan. Vreselijk veel tranen gelaten. Mezelf ontzettend onzeker gemaakt. Maar mijn verdriet wordt minder. Wel merk ik dat ik kwader begin te worden. Was ik eerst nog alleen maar verdrietig om het feit dat hij niet meer met me samen wilde zijn. Nu voel ik vaak boosheid opkomen. Wie dacht hij wel dat hij was om tegen mij te zeggen dat hij niets meer met me te maken wilde hebben! Dat z'n leven zo prima was met z'n vriendin. We waren pas een paar weken uit elkaar. Hoezo begin je over een nieuwe vriendin, terwijl je 2 maanden daarvoor nog met mij wilde trouwen. M'n haren gaan er nu recht van overeind staan. De klootzak, die altijd bij mijn ouders thuis de ideale schoonzoon liep uit te hangen. Mij aan zich probeerde te binden door onze hele toekomst uit te stippelen. IK was altijd degene die realistisch bleef. Ik zei ook vaak tegen hem: Laten we het rustig aan doen, want we zijn nog niet zolang samen. Hij raakte dan altijd volledig in de stress. Bang dat ik voor een ander zou kiezen. Mij overladen met liefdesverklaringen. En op het moment dat ik zeker dacht te zijn van onze liefde (een week voordat ik jarig was), heeft hij me laten vallen als een baksteen. Maar alsof dat niet genoeg was heeft hij mij ook nog goed de grond ingetrapt. En dat, dat zal ik hem never nooit vergeven.

Zolang ben ik nu lid van ldvd. Tijd voor een klein jubileum..
Maar niet heus. Achja, ik krijg m'n humor weer terug. Dat is iig. een goed teken.

Eigenlijk gaat het heel erg goed met me. Ik ben de afgelopen 3 weken heel erg veel alleen geweest. Men zei dat ik m'n zinnen moest verzetten en vooral veel leuke dingen moest doen. Maar als ik dan weer ergens op een feest stond, voelde ik me eigenlijk alleen maar heel erg leeg en alleen. Die paar weken hebben me de mogelijkheid gegeven om dieper inzicht in mijzelf te krijgen. Met name de vraag: waarom doe ik mijzelf dit aan? Kwam veel naar voren. Ik merkte dat het probleem voornamelijk bij mij lag. Het probleem dat ik de breuk niet kon verwerken. Ik heb nooit geleerd om met verdriet om te gaan. Het was altijd maar vallen, opstaan en direct doorgaan. Niet te veel zeuren. Ook mijn zelfbeeld zat hiervoor te veel in de weg. Mijn ex heeft hier handig op ingespeeld door het verbreken van de relatie te wijten aan mijn onmogelijke karakter. Ik was een drammer, ego?ɬØstisch, behandelde hem als een stuk vuil etc. Op een gegeven moment ging ik hier ook in geloven. Niet alleen was ik onmogelijk, maar voelde ik me ook vreselijk onaantrekkelijk. Ik was altijd al onzeker, maar nu kreeg ik een compleet vertekend zelfbeeld. Dit is natuurlijk absoluut niet gezond en daarom heb ik ook hulp gezocht bij een haptonoom. Hier leer ik veel over mijn denkpatronen en over mijn zelfbeeld. Ik heb me verdiept in de tarot en denk eindelijk eens na over mijn eigen gevoelsleven. Ik was altijd bezig met hem. Hem te pleasen. Langzaamaan begin ik weer te genieten. Ik ben mijn leven opnieuw aan het inrichten. Op de manier hoe ik dat wil! Ik heb veel mensen om me heen die erg veel van me houden. Dat is hetgene wat mij op de been heeft gehouden.