Mijn leven gaat weer door. Ik heb lang genoeg stil gestaan. Vreselijk veel tranen gelaten. Mezelf ontzettend onzeker gemaakt. Maar mijn verdriet wordt minder. Wel merk ik dat ik kwader begin te worden. Was ik eerst nog alleen maar verdrietig om het feit dat hij niet meer met me samen wilde zijn. Nu voel ik vaak boosheid opkomen. Wie dacht hij wel dat hij was om tegen mij te zeggen dat hij niets meer met me te maken wilde hebben! Dat z'n leven zo prima was met z'n vriendin. We waren pas een paar weken uit elkaar. Hoezo begin je over een nieuwe vriendin, terwijl je 2 maanden daarvoor nog met mij wilde trouwen. M'n haren gaan er nu recht van overeind staan. De klootzak, die altijd bij mijn ouders thuis de ideale schoonzoon liep uit te hangen. Mij aan zich probeerde te binden door onze hele toekomst uit te stippelen. IK was altijd degene die realistisch bleef. Ik zei ook vaak tegen hem: Laten we het rustig aan doen, want we zijn nog niet zolang samen. Hij raakte dan altijd volledig in de stress. Bang dat ik voor een ander zou kiezen. Mij overladen met liefdesverklaringen. En op het moment dat ik zeker dacht te zijn van onze liefde (een week voordat ik jarig was), heeft hij me laten vallen als een baksteen. Maar alsof dat niet genoeg was heeft hij mij ook nog goed de grond ingetrapt. En dat, dat zal ik hem never nooit vergeven.

Bah, hij maakt me kotsmisselijk. En dat is denk ik wel een goed teken. Het verdriet is echt minder geworden.