Zolang ben ik nu lid van ldvd. Tijd voor een klein jubileum..
Maar niet heus. Achja, ik krijg m'n humor weer terug. Dat is iig. een goed teken.

Eigenlijk gaat het heel erg goed met me. Ik ben de afgelopen 3 weken heel erg veel alleen geweest. Men zei dat ik m'n zinnen moest verzetten en vooral veel leuke dingen moest doen. Maar als ik dan weer ergens op een feest stond, voelde ik me eigenlijk alleen maar heel erg leeg en alleen. Die paar weken hebben me de mogelijkheid gegeven om dieper inzicht in mijzelf te krijgen. Met name de vraag: waarom doe ik mijzelf dit aan? Kwam veel naar voren. Ik merkte dat het probleem voornamelijk bij mij lag. Het probleem dat ik de breuk niet kon verwerken. Ik heb nooit geleerd om met verdriet om te gaan. Het was altijd maar vallen, opstaan en direct doorgaan. Niet te veel zeuren. Ook mijn zelfbeeld zat hiervoor te veel in de weg. Mijn ex heeft hier handig op ingespeeld door het verbreken van de relatie te wijten aan mijn onmogelijke karakter. Ik was een drammer, ego?ɬØstisch, behandelde hem als een stuk vuil etc. Op een gegeven moment ging ik hier ook in geloven. Niet alleen was ik onmogelijk, maar voelde ik me ook vreselijk onaantrekkelijk. Ik was altijd al onzeker, maar nu kreeg ik een compleet vertekend zelfbeeld. Dit is natuurlijk absoluut niet gezond en daarom heb ik ook hulp gezocht bij een haptonoom. Hier leer ik veel over mijn denkpatronen en over mijn zelfbeeld. Ik heb me verdiept in de tarot en denk eindelijk eens na over mijn eigen gevoelsleven. Ik was altijd bezig met hem. Hem te pleasen. Langzaamaan begin ik weer te genieten. Ik ben mijn leven opnieuw aan het inrichten. Op de manier hoe ik dat wil! Ik heb veel mensen om me heen die erg veel van me houden. Dat is hetgene wat mij op de been heeft gehouden.

Huilbuien heb ik bijna niet meer. En als ik ze heb dan voel ik het dagen van te voren aankomen. Zoals gisteren.. Het weekend was zwaar voor me. Ik ging naar de ultieme nachtmerrie van elke ldvd-er: een bruiloft! De perfecte nog wel.. Eentje waar ik samen met mijn ex naartoe zou gaan. Mijn hele familie was er. Iedereen kwam met vriend of vriendin. Ik voelde me zo alleen op dat moment. Op zulke momenten mis ik hem nog steeds. Zelfs na 3 maanden. Dan komen er weer vragen in me op.

Maar de belangrijkste is wel:

"Hoe kan het dat je me zo snel bent vergeten?".

Dat kan niet! Ik weet het.. Maar op zulke momenten blijft het toch nog pijn doen.