Ik wil een brief schrijven. Het houdt me al weken bezig. Maar elke keer zijn er wel 100 dingen die me tegen houden. Hij wilt het niet. Hij wilt gewoon niets meer van me weten. Waarom wil ik dan toch een brief schrijven? Ik weet het niet. Ik wil hem laten weten dat ik het soms nog best moeilijk heb. Hoe zwaar ik in de put heb gezeten. Laten weten dat ik spijt heb van sommige uitlatingen. Ik heb hem gekwetst, maar had het niet door omdat ik zo druk was met mijn eigen verdriet. Ik heb dingen gezegd die ik nooit had mogen zeggen. Ik beschuldigde hem ervan om dingen te zeggen, puur om me te raken. Nu zie ik in dat ik hier zelf ook schuldig aan was. Als hij zei dat hij er ook veel moeite mee had. Dan riep ik doodleuk: je hebt hier zelf voor gekozen, dus lul niet. Dit kwam voort uit pure frustratie. Ik zag alleen mijn eigen verdriet. Ik raakte in een depressie, waardoor ik dingen niet goed kon handlen. Waardoor ik hele grote fouten heb gemaakt. Wij hebben beiden hele grote fouten gemaakt.

Nu ik verder in mijn verwerking ben, kan ik anders kijken naar alles. Ook waarom onze relatie niet werkte. Wij waren er allebei niet klaar voor. Hij net fresh uit een relatie en ik nog te veel issues met mezelf. En om eerlijk te zijn vraag ik me af of we ?ɬºberhaupt wel bij elkaar passen. We schelen aardig wat in leeftijd. Ik sta nog aan het begin van mijn leven en moet alles nog ervaren. Hij heeft de meeste dingen allang gezien. Hij wilde me vaak uitleggen hoe hij dingen zag. Terwijl ik altijd vond dat ik het zelf moest ervaren. We hadden het leuk samen, maar ik zie nu in dat ik het met andere mannen even leuk en misschien nog wel leuker kan hebben.

Ik wil hem laten weten wat ik heb geleerd van deze periode. Hoe ik mijzelf ben tegengekomen. Wat ik over mijzelf heb geleerd. Dat er bepaalde dingen zijn die hij tegen me gezegd heeft, die wel waar zijn. Ook al wilde ik daar toen niets van weten.

Ik heb lang gehoopt op een vriendschap. Maar nu besef ik me dat dat niet mogelijk is. Wij waren van dag 1 al verliefd. Er is helemaal geen basis voor een vriendschap. Met mijn brief zou ik hem ook niet terug willen winnen. Of een opening maken. Ik wil het afsluiten. En aangezien hij mij daar nooit de gelegenheid voor heeft gegeven, kan ik het alleen via een brief. Ik moet dit afsluiten en verder gaan.

Begrijp me niet verkeerd. Ik mis hem wel. Ik vraag me dagelijks af hoe het met hem gaat? Of hij gelukkig i? Of hij z'n leven weer op de rails heeft kunnen krijgen? Of er ooit een dag komt dat we gewoon kunnen praten? Hoe het zal zijn als we elkaar toevallig zien? Ik vraag me af of hij nog weleens aan mij denkt?

Zoveel vragen. Ik weet dat er nooit een antwoord op zal komen. Daarom heeft een brief niet zoveel zin. Maar ook wel, ik moet het hem laten weten. Voorlopig gaat die brief toch nog niet de deur uit. Ik wil er over nadenken. Ik denk er al weken over na. Vandaar deze open brief.

Maar ik ben bang. Bang dat hij het niet zal begrijpen als ik hem een brief stuur. Bang dat hij me zal bellen dat ik hem nu toch echt met rust moet laten. Bang dat hij me zal uitlachen en anderen mijn brief zal laten lezen. Gewoon vreselijk bang, dat hij het niet zal begrijpen dat ik dit nodig heb om alles af te sluiten.