Ik ken je niet meer. Ik weet niet meer wie je bent. Ik heb heel lang heel erg veel van je gehouden, maar nu ben je totaal uit mijn leven. Dat doet soms nog wel pijn. Soms wil ik je nog wel vertellen hoeveel nachten ik wakker heb gelegen, met beelden van jou in mijn hoofd met die andere vrouw. Waarom kon je me niet vertellen dat het niet goed ging tussen ons? Ook dat doet pijn. We hebben nu allebei een nieuw leven. Met een nieuwe partner die wellicht beter bij ons past. Ik merk aan jou dat jij ook moeite hebt mij los te laten, ook al is het contact minimaal tussen ons. Dat is beter.
Toch mis ik soms ons oude leven. De ongedwongenheid. Alles kan, alles mag. De gewone dingen die we samen deelden. We houden toch wel van elkaar. Hoe blij ik was met jou. Soms doet het pijn te zien dat een nieuwe partner niet al die fijne eigenschappen heeft die jij bezat, hoewel hij wel dat heeft wat ik nodig heb. Wat ik duidelijk miste bij jou. Ik denk dat jij dat ook soms voelt. Soms denk ik zelfs wel eens dat ik niet geschikt ben voor een relatie. Ik wil mijn nieuwe relatie ook niet opzadelen met mijn gevoelens op dat gebied. Hij kan er niks mee. En het is voor hem toch alleen maar pijnlijk.

Inmiddels al een jaar en 3 maanden geleden is mijn relatie verbroken. Ik heb 5 jaar een relatie gehad met iemand waarmee ik 4,5 jaar heb samengewoond. De relatie verbrak omdat hij een ander had.
Veel verdriet en angsten van gehad. Nu gaat het heel goed. Ik heb zelfs al bijna 6 maanden een nieuwe vriend. Heel ander persoon. Erg lief. Ben ik niet zo gewend dat iemand zo lief is.
Het kost moeite om opnieuw te beginnen. Maar het helpt wel om over je verdriet heen te komen. Het vertrouwen moet weer groeien, maar het gaat steeds beter. Natuurlijk gaat het niet vanzelf. Je zult moeite moeten blijven doen.

En nu? Dat is de vraag die nu vaak door mijn hoofd gaat. Het gaat steeds beter met me. Ik krabbel steeds meer op. Mijn natuurlijke ik komt steeds meer naar voren. Ook de ik die ik was voor de relatie. Een zelfstandig onafhankelijke vrouw met eigen bezigheden. Maar nu? Dat is de vraag die vaak door mijn hoofd gaat. Hoe nu verder? Ik weet het niet. Gewoon je leven leven, denk ik vaak. Niet nadenken, maar leven. En niet blijven hangen in je verdriet. Maar nu? Hoe vind ik iemand anders? Hoe herken ik iemand anders als mijn zielsverwant? Ik weet het niet meer. Ik weet ook niet hoe. Je kunt er niet naar zoeken, het komt op je weg. Ik ben daarvan wel overtuigd. Maar hoe moet dat als je verlegen bent, en niet makkelijk contact maakt? Heb ik niet steeds geluk gehad dat ik iemand vond, waarbij het klikt? Kan het nog wel op deze leeftijd? Hoe?

Ik ben al gedumpt voordat het wat was. Het valt niet mee, zeker nu niet, maar de persoon die ik op het oog had heeft iemand anders ontmoet. Wat wel aardig was, is dat hij het toch maar even vertelde. Gelukkig maar, want ik had al vervelende gevoelens erbij die ik niet wilde hebben. Moeilijk hoor vrijgezel zijn na een lange relatie. Deze ervaringen zijn niet goed te verdragen. Al moet ik zeggen dat ik wel merk, dat als er iemand nieuw in mijn leven komt, het wel zo moet zijn dat het niet alleen van mijn kant komt. Dat wil ik nooit meer.

Ik weet niet of jullie er ook veel last van hebben, maar ik heb een behoorlijke portie angst gekregen dat ik alleen over zal blijven. Op de een of andere manier speelt dat steeds een rol op de achtergrond. Het lijkt wel of ik een zoektocht houd om mezelf te bevestigen dat dat in ieder geval niet gaat gebeuren. Dat veroorzaakt een behoorlijke onrust.
Van de andere kant moet ik er niet aan denken, om een vriend te hebben op het moment. Het idee dat ik weer voor iemand klaar moet staan met raar en daad, daar kan ik op het moment helemaal niets mee.
Ik heb zoveel gegeven in mijn vorige relatie, en daar is zo vervelend mee omgegaan, dat ik er niet aan moet denken om weer zoiets mee te moeten maken. Dit heb ik ook nog nooit meegemaakt bij mezelf. Eerder als mensen dit soort dingen tegen mij vertelden, had ik zoiets van, iedereen wil toch wel een vriend / vriendin? Ik kon me er niet in verplaatsen. Nu dus wel. Raar om dit van jezelf te zien.

Ik heb een waanzinnig raar weekend achter de rug. Ik weet bijna niet waar ik moet beginnen. Vrijdagavond was ik naar de film geweest. Ik had wat biertjes op. Kom ik 's avonds laat thuis, krijg ik sms van mijn ex waar ik al maanden nauwelijks contact mee heb. Of ik op stap ben. Ik terug gesms't "nee ben thuis". Zegt hij: mag ik even binnenkomen dan want ik sta voor je deur. Nou okay dan, ik was natuurlijk nieuwsgierig wat er aan de hand was. Hij heeft allemaal dingen verteld dat hij het ook moeilijk vond dat onze relatie voorbij was, ondanks dat hij een vriendin heeft. Blablabla. Uurtje later krijgt hij sms dat hij naar huis moet komen van zijn vriendin. Dus gaat hij naar huis. Ik dacht: gebeurt dit nou echt?

Ik heb een nieuwe flirt. Aanvankelijk ging dat even heel goed. Ik was zeker van mijn zaak. Dus had zoiets van ... laat maar komen. En dat gebeurde ook. Snel weer iets afgesproken en zo. Gezellig.
Ik zelf nogal twijfelachtig. Beetje afhoudend. Na een week weer iets afgesproken. En toen gebeurde het. Ik zit te wachten op een berichtje. Maar het komt niet. Na 2 dagen nog niks gehoord. En dat kan ik nu niet gebruiken. Dit soort onzekerheden, dan schiet bij mij de stress erin. Gisteren op msn heeft hij ingelogd en niks tegen me gezegd. Vind ik niet echt een goed teken... Weet nu niet of ik hem nog een keer wel of niet moet aanspreken.