Ik ken je niet meer. Ik weet niet meer wie je bent. Ik heb heel lang heel erg veel van je gehouden, maar nu ben je totaal uit mijn leven. Dat doet soms nog wel pijn. Soms wil ik je nog wel vertellen hoeveel nachten ik wakker heb gelegen, met beelden van jou in mijn hoofd met die andere vrouw. Waarom kon je me niet vertellen dat het niet goed ging tussen ons? Ook dat doet pijn. We hebben nu allebei een nieuw leven. Met een nieuwe partner die wellicht beter bij ons past. Ik merk aan jou dat jij ook moeite hebt mij los te laten, ook al is het contact minimaal tussen ons. Dat is beter.
Toch mis ik soms ons oude leven. De ongedwongenheid. Alles kan, alles mag. De gewone dingen die we samen deelden. We houden toch wel van elkaar. Hoe blij ik was met jou. Soms doet het pijn te zien dat een nieuwe partner niet al die fijne eigenschappen heeft die jij bezat, hoewel hij wel dat heeft wat ik nodig heb. Wat ik duidelijk miste bij jou. Ik denk dat jij dat ook soms voelt. Soms denk ik zelfs wel eens dat ik niet geschikt ben voor een relatie. Ik wil mijn nieuwe relatie ook niet opzadelen met mijn gevoelens op dat gebied. Hij kan er niks mee. En het is voor hem toch alleen maar pijnlijk.
Afgelopen week stond ik bij een vriendin aan de deur die iets pijnlijks in haar leven had meegemaakt. Jij zat er met je vriendin, onaangekondigd. Andere buren er ook bij. Ik leek wel weggevaagd. Dan wil ik wel schreeuwen en wegrennen naar een andere wereld, waar dit soort dingen niet gebeuren kunnen. Ik mis je nog zo. Alleen niet meer de persoon die je nu bent. Ik houd nog steeds van een schim uit het verleden.