Met mij gaat het eigenlijk best goed. Al een tijdje voorzichtig afspraakjes maken met anderen. Ik ben heel voorzichtig, maar ik doe het toch maar wel mooi. Het verlies van mijn ex wordt ook steeds minder zwaar. Ik merk ook aan de mensen om me heen, dat ze meer naar me toetrekken. Een hele tijd heb ik zoveel pech en verdriet gehad, dat veel mensen er bang van werden. En me een beetje meden. Leuk is anders natuurlijk, en er zijn ook zeker mensen die me juist door die moeilijke tijd heen gesleept hebben, raar dat je dan ook pas echt ziet wie je vrienden zijn. En soms zijn dat mensen waar je eerst niet zoveel contact mee had.

We hebben elkaar na 3,5 maand gisteren gezien. Wat was dat raar zeg...Zit je opeens tegenover diegene waardoor je je al 8 maanden ellendig voelt. Wat nog vreemder was, ik voelde er niet zo veel bij. Hij zei: ik woon sinds 2 dagen met haar in het huis. Alles geverfd. Nou knap hoor.
Ik praatte overal maar luchtig overheen. Ik voelde geen wrok, geen jaloezie, niks eigenlijk. Ik vond het wel prima zo. Ik dacht: jij liever een relatie dan ik nu. Het was zelfs gezellig, maar van korte duur. Na 1 uur wilde hij afrekenen en gaan. Ok dan. Dus samen teruggewandeld (moesten dezelfde kan op) en toen was ik opeens weer thuis. Alweer bijna surrealistisch zo vreemd als het was.

Nou het gaat dus weer bergaf merk ik al. Ik zit er nu de hele tijd aan te denken dat ik die verjaardagskaart heb gestuurd en of ik er wel of geen reactie op ga krijgen. Ik merk dat ik me alweer druk zit te maken. Het lijkt ook wel als ik met iemand anders uitga en het werkt weer eens niet omdat ik er geen gevoelens voor heb, dat ik dan meteen terugval in het oude verdriet. Gister maar gaan sporten om een beetje spanning kwijt te kunnen, maar dat helpt niet. Gekke is bij mij ook altijd dat als ik er overdag niet aan denk dat ik er 's nachts van ga dromen. En andersom ook trouwens. Ik ben ook van mening dat het pas echt weg is, als je weer verliefd wordt op iemand anders. Alleen niemand haalt het bij mijn ex-vriend, terwijl hij verre van perfect was...

A.s. donderdag is hij jarig. We hebben nu al bijna 3 maanden geen contact meer.
Ik ben belazerd en bedrogen. Hij heeft me laten zitten. Maar hij is bijna jarig.
Ik heb in mei van hem een verjaardagskaart gekegen. Dus ik vond het wel beleefd ook een naar hem te sturen.
Ik vraag me af of het een slimme zet is. Aangezien ik zelf het contact verbroken heb, omdat ik nog steeds gevoelens voor hem had. Ik ben ook een beetje bang dat hij misschien contact opneemt.
Wat zijn dit toch weer moeilijke momenten...

Mijn ex-vriend heeft besloten samen te gaan wonen in "ons" oude huis.
We zijn nu 8 maanden uit elkaar, na een half jaar ben ik met veel toestanden uit huis gegaan.
Het gaat goed met me, eigen appartement, op mijn werk is alles gestabiliseerd (reorganisatie) en het lijkt of ik verder ben gegaan met leven. Ik heb zelfs wel al eens afspraakjes met andere mannen en zo. Al hou ik de boot nogal af.
Maar ik ben veel alleen en voel me soms vast in mijn gedachten.
Mijn oude buren waren laatst op bezoek en vertelden dat hij gaat samenwonen met zijn nieuwe vriendin. Al sinds dat wij uit elkaar zijn (en al daarvoor) heeft hij dus een nieuwe vriendin, waarmee hij meteen ging samenwonen in haar appartement. Ik heb haar zelfs 1 keer in het voorbijgaan snel gezien. Heel erg ander type. Wat moet hij daar nou mee? Ik snap er totaal niks van...