Met mij gaat het eigenlijk best goed. Al een tijdje voorzichtig afspraakjes maken met anderen. Ik ben heel voorzichtig, maar ik doe het toch maar wel mooi. Het verlies van mijn ex wordt ook steeds minder zwaar. Ik merk ook aan de mensen om me heen, dat ze meer naar me toetrekken. Een hele tijd heb ik zoveel pech en verdriet gehad, dat veel mensen er bang van werden. En me een beetje meden. Leuk is anders natuurlijk, en er zijn ook zeker mensen die me juist door die moeilijke tijd heen gesleept hebben, raar dat je dan ook pas echt ziet wie je vrienden zijn. En soms zijn dat mensen waar je eerst niet zoveel contact mee had. Maar nu is het anders. Mensen lopen weer binnen, ik lach weer hartelijk in de gang en ben vrolijk. Goed dus. Maar het is nog niet weg. Ik heb nog 's nachts nachtmerries dat mijn ex en zijn vriendin het huis opknappen. En dat ik erachter kom dat zij een relatie hebben en ik aan de kant ben gezet. Die ontdekking in de droom is vreselijk. En als ik wakker word, is de realiteit helaas ook nog steeds vreselijk. Want het is natuurlijk wel zo. Soms denk ik wel eens, deze realiteit vind ik zo afschuwelijk, dat ik dit nooit echt kan bevatten. Het is zo onrechtvaardig, ik ben zo voor de gek gehouden... Ik kan dat gewoon niet begrijpen dat dit me moet overkomen. En daar gaan dan die dromen over, meestal op momenten dat het me wat meer voor de wind gaat. Het is nu al 8 bijna 9 maanden geleden. De schade is bijna niet te doen. Maar het komt allemaal weer goed. Het gaat goed met me.