De afgelopen dagen gaan niet zo goed. Ik voel me terug leeg en alleen. Vorige week voelde ik me zoveel beter. Vrienden zijn het met me eens. Ze wil geen contact met me, om haar zelf de kans te geven mij te vergeten. En als ze me dan toch ziet of hoort, is ze koud en hard, om haarzelf te beschermen.

Ik probeer me zo goed mogelijk te houden, maar ik voel me ellendig. Dat is in principe niets nieuws. Ik krijg haar maar niet uit mijn hoofd. Ik wil haar niet in mijn hoofd. Ik wil naar haar toe gaan, haar smeken om een tweede kans. Maar dat geen niets uithalen. IK wil dat het goed komt, maar de realiteit ligt anders. Ik mis haar. Ik hou van haar. Waarom klamp ik me toch zo vast aan haar terwijl ik verder wil met mijn leven. Ik ben tegenstrijdig met mezelf. Laat haar gaan, haal haar terug. Stop met denken aan haar, maar dit wil ik tevens niet. Ik ben langzaam maar zeker kapot aan het gaan.

Is misschien geen goed idee, maar ik ga het toch doen.

de brief gaat als volgt.

Liefste Antje,
In deze brief zullen geen verrassende dingen staan, gewoon feiten die je waarschijnlijk al weet. Bijvoorbeeld het feit dat ik van je hou, klinkt jou waarschijnlijk bekend in de oren. Bij deze wil ik het gerust nog eens herhalen, ik hou van jou. Je zei tegen me, op 7 februari, dat je ook van mij houdt, maar niet op dezelfde manier. Klonk ongeveer als ‘we kunnen wel nog vrienden blijven’. Zo klonk het, maar we weten intussen allebei dat het niet kan.

Ik heb een besluit genomen. Het is tijd dat ik verder ga met mijn leven, zonder haar. Het is me gisteren duidelijk geworden dat ze geen zin heeft om me nog eens te zien. Ik vind dat zeker jammer, maar ga er niet meer om treuren. Een nee had ik toch al, het kon, met een beetje geluk een ja worden. Ik sta dus geen stap verder om haar terug te krijgen, maar wel een stap verder met de verwerking. Ik voel me mentaal sterker worden elke dag. Ooit komt er een moment dat ik over haar heen ben. Ik koester de mooie momenten die we samen hadden, maar ben realistisch, en moet verder, zonder haar.

Ik heb haar gebeld. Zomaar. Ik wilde met haar afspreken. Als vrienden, als het ware. Ik vind dat ik daar klaar voor ben.

Als men aan mij zou vragen op dit moment: "Wat is voor jouw de perfecte partner?". Dan is die vraag duidelijk te beantwoorden met: "mijn ex." Velen vinden dit een dom antwoord, vinden dat ik haar moet loslaten. Ik kan dat niet. Ik hou van haar, we hebben leuke momenten gehad en ik weet dat zij minstens de eerste 2 jaar ook van mij heeft gehouden. Wanneer het precies is beginnen mislopen is me niet duidelijk. Ik neem het mislukken van de relatie vooral mezelf kwalijk. Dat zij geen gevoelens meer voor me had is mijn schuld.

De pijn is meestal weg. Ik ben goed aan het herstellen van de intussen 3 weken oude wonde. Ik zou er op dit moment niet voor terug deinzen de pijn de rest van mijn leven mee te dragen. Deze pijn draagt ook mooie momenten mee. Dat doet net pijn. Want deze mooie momenten zijn zo leeg en waardeloos geworden door haar beslissing ermee te stoppen. En toch wil ik die best voor 'eeuwig' voelen. Zodat ik haar nooit vergeet.

Ik weet dat het niet gezond is, dat ik moet openstaan voor nieuwe liefdes, maar de momenten die ik met haar had, wil ik nooit meer kwijt.