Ik heb haar gebeld. Zomaar. Ik wilde met haar afspreken. Als vrienden, als het ware. Ik vind dat ik daar klaar voor ben.

Ze nam niet op. Waarschijnlijk niet eens omdat ik het was. Ze neemt nu eenmaal vaker haar telefoon niet op, heeft ze dan niet bij de hand, steekt in haar handtas of iets dergelijks. Het deed me niet eens iets. Als ze opnam, zou ik haar spreken, vragen hoe het met haar ging. Vragen of ze volgende week vrijdag iets wilde gaan drinken. Nam ze niet op, gewoon neerleggen, en verder doen waar ik mee bezig was. Ik heb het moment om haar te bellen niet bewust gekozen, maar toen ik er op kwam om het te doen, leek me dat een goed idee. Ik vind het trouwens nog altijd een goed idee.

Een van mijn vrienden, en tevens het lief van de zus van mijn ex heeft een punt achter zijn relatie gezet. Min of meer dezelfde reden als in mijn situatie. Het kwam nog maar langs een kant. Enige verschil is dat hij de 'dumper' is en ik de 'gedumpte'. Klinkt nogal grof misschien, maar zo is het voor iedereen duidelijk. Ik weet nu meteen hoe de 'dumper' zich voelt. Eerder opgelucht, maar eveneens teleurgesteld dat het heeft moeten eindigen.