Goh, hier word ik stil van,

Weet niet goed wat te zeggen, maar wilde toch reageren. Ik kan je gevoel begrijpen. Ik heb geen woorden voor je. Ze blijven hangen, niet wetende wat te zeggen.

Misschien heeft het je opgelucht het neer te schrijven, ik hoop het.

Liefs Anita

Lieverd...niet doen....ik ken de gedachten en het lijkt de ideale oplossing als je zo diep aan de grond zit....toch bedenk je zo....het leven heeft zoveel meer leuke kanten! Daar moet jij op zeker nog van gaan genieten!

Dat je haar niet los kan laten is op dit moment heel begrijpelijk....en ja aan wijze woorden heb je niets, maar in de toekomst gaat alles beter worden....en als je jezelf die kans geeft, vaak veel sneller dan je denkt.

Dan kun je weer gaan genieten, weer de mooie dingen in het leven zien en weten dat je het waard bent!

Overal zijn mensen die om je geven.....

En nieuwsgierig naar haar reactie? Het zou je niets moeten doen.....probeer jezelf een kans te geven en leef....voor jezelf!!!!

Mocht je om wat voor reden hulp nodig hebben....laat het me dan weten!

Liefs!
Jada

Hi Egmo,

Zoals veel mensen je wellicht al hebben verteld, het gaat over! 't Is echter zeker niet gemakkelijk en een lange weg. Maar een aantal maanden terug voelde ik mezelf net zo. Alles wat me voordien vrolijk kon maken alles wat me voordien interesseerde kon me niks meer schelen. Laat het gevoel van gemis toe. Maar besef dat jij er doorheen komt, sterker en met meer zelfkennis dan ooit tevoren!
Het feit dat ze je niet wil spreken, wil zeker ook niet zeggen dat ze er niet mee zit. Ikzelf heb ook gedacht dat mijn ex er al lang over was omdat ze het niet van de daken schreeuwde hoe pijn dit wel deed. Ze was kalm en ging gewoon verder met d'r leven, dacht ik. Nu weet ik wel beter, ook zij heeft afgezien, alleen heeft zij dit op haar manier beleefd. En geloof me egmo, ze kan je nu niet helpen zelfs al voelt het alsof ze de enige is die het wel kan.

Hou je sterk man en schrijf het van je af. Je komt er!

grtjs

Herkenbaar, ook niet gek dit. Maar...you're not alone, never.
En al lijkt de weg lang en vol obstakels, in elk geval zie je de weg. Al kijk je niet verder waarschijnlijk dan de eerste kruising nog. Dit mag ook.

Gun jezelf de tijd om langzaam die diesel op gang te laten komen. De weg veranderd niet zo snel, dus neem je tijd. Kijk eens naast de weg, sta eens een klein beetje stil als je er iets moois ziet. Maar niet al te lang. En kijk zeker niet teveel terug. Nog niet, dat komt later wel.

Besef dat geluk niet aan het einde van de weg ligt. Geluk is de weg. En hij kan al na 1 kilometer komen, ook pas na de 3482ste afslag, maar geluk ligt ergens op die weg. Zoals ik ooit schreef, als je eten hebt ga je aan tafel, als je honger hebt loop je desnoods 100 kilometer voor een boterhammetje (met rookvlees uiteraard) En terwijl je met je honger loopt die 100 kilometer, voel je je geluk al, want je weet wat er op je wacht! Terwijl de aan tafel zittende persoon waarschijnlijk zijn prakje eten maar matig vind (doordat de saus niet te pruimen is!)

Je hebt al een boel gedaan met het werken aan jezelf, houd dit vol! Je ziet even door de bomen het bos niet meer nu, maar ik geloof in je. Je bent echt al heel goed bezig man! En de makkelijke weg waarover je praat, ga ik niet eens op in. Want heeft geen zin.