De afgelopen dagen gaan niet zo goed. Ik voel me terug leeg en alleen. Vorige week voelde ik me zoveel beter. Vrienden zijn het met me eens. Ze wil geen contact met me, om haar zelf de kans te geven mij te vergeten. En als ze me dan toch ziet of hoort, is ze koud en hard, om haarzelf te beschermen.

Mijn leven draait echt op automatische piloot. Gisteren met vrienden op stap geweest, veel plezier gemaakt en gelachen. Bij mij was het 'gespeeld'. Om te niets te laten merken. Ik had geen zin in vragen als: "Gaat het?" of "Is er iets?". Ik merk dat het praten over mijn verdriet me vaak niet meer helpt. Ik kom dan steeds terug op dezelfde conclusie: "Ik wil haar terug". En zo mag ik niet denken. Dat is pure wanhoop en het gaat me niet helpen me beter te voelen, wetende dat het misschien kan lukken.

Er zijn geen manieren om haar terug te krijgen. Of ze wil mij terug, of ze wil dit niet. En daar eindigt dan het verhaal, want naar alle waarschijnlijkheid gaat ze me niet terug willen, en als dat toch gebeurd rest alleen nog de vraag wanneer.

Kortom, ik kan niet blijven wachten op haar. Op dit moment is haar keuze duidelijk genoeg. Ik kan niet wachten tot ze haar misschien bedenkt. Ik moet verder. Met pijn en verdriet mijn leven ritme geven. En verder gaan, op automatische piloot, want dan moet ik tenminste niet nadenken.