Morgen min 3 jaar = onze eerste date
nog nooit had ik voor iemand bij de eerste blik
zo'n sterke aantrekkingskracht gevoeld
het was bovendien wederkerig
ik was het beste dat je ooit was overkomen
ik werd overladen met aandacht en liefde
de mooiste koosnaampjes
je liet me allerlei nieuwe dingen ontdekken
én ik stond er open voor
je steunde me
je inspireerde me
je was mn redder in nood
je was een boek van levenswijsheid
een bron van informatie
je was de eerste waar ik echt mee wou trouwen
iemand om een liefdevolle en duurzame relatie mee te beleven

Vanmiddag had ik met vrienden afgesproken om een beetje over de situatie te praten (waarom hoop ik altijd dat men mij het goede advies zal kunnen geven over wat er nu gebeurd??? alleen "hij", mn vriend - ik wil nog niet ex-vriend schrijven kan me zeggen wat er aan de hand is).
Toen ik op de autoweg reed zag ik ineens mijn vriend in de tegenovergestelde richting rijden (ja, ik weet het zeker dat hij het was want heb de nummerplaat bekeken !)

Deze ochtend wakker geworden omdat de tranen over mn kaken stroomden.
Een bijzonder akelig gevoel.
Geprobeerd om een beetje op mn positieven te komen met een zonnestraal maar dat lukte niet.
Krijg nog nauwelijks een hap door mijn keel.
Nog steeds geen teken van leven van mijn vriend gekregen
Mijn vrienden proberen me te steunen maar weten het eigenlijk ook niet meer hoe ze me kunnen oppeppen.
En alles blijft maar malen door mijn hoofd; de film van de afgelopen jaren blijft maar opnieuw en opnieuw terugdraaien, gek wordt ik ervan.

3 weken terug kwamen we terug uit vakantie. Nog maar net bij hem thuis aangekomen werd ik vriendelijk verzocht (met een blik, niet met woorden) om zo snel mogelijk naar mijn woonst terug te keren.
Met een wee gevoel reed ik weg. Nu 3 weken later heb ik nog steeds niets van hem gehoord/gelezen.
Geen telefoon, geen reactie op sms, geen reactie op email.
Alleen maar stilte.

Stilte.
................

Vorige zomer waren er wel wat spanningen die geleid hadden tot wat verwijdering en irritatie van zijn kant.