3 weken terug kwamen we terug uit vakantie. Nog maar net bij hem thuis aangekomen werd ik vriendelijk verzocht (met een blik, niet met woorden) om zo snel mogelijk naar mijn woonst terug te keren.
Met een wee gevoel reed ik weg. Nu 3 weken later heb ik nog steeds niets van hem gehoord/gelezen.
Geen telefoon, geen reactie op sms, geen reactie op email.
Alleen maar stilte.

Stilte.
................

Vorige zomer waren er wel wat spanningen die geleid hadden tot wat verwijdering en irritatie van zijn kant.
Begin dit jaar was er een moment dat hij de relatie wou beeindigen maar na een aantal goede gesprekken gaven we mekaar een kans en ging het redelijk. We deden een aantal kleine trips samen en uiteindelijk van zijn zijde horen dat we net als de voorbije zomers terug samen een lange vakantie zouden doorbrengen gaf me het gevoel dat we weer de goede weg waren ingeslagen. Tijdens de vakantie waren er wel spanningen maar ook veel mooie momenten. Dat het zo zou eindigen was het laatste wat ik had verwacht.

De eerste dagen ging ik door een dal. De overgang was zo bruusk en door de stilte kon ik niets plaatsen.
Kan ik bij wijze van spreken ophoepelen? durft hij me niets te zeggen uit schrik om me te kwetsen? is hij aan het twijfelen? ben ik het niet eens waard om een reactie te krijgen?

Te horen krijgen : t'is uit; is zeker niet leuk maar dan weet je tenminste wat je partner heeft gekozen. Je moet door een, keiharde periode om dit te verwerken maar uiteindelijk, bij de een duurt het al wat langer dan de andere, kom je er doorheenk'heb het helaas zelf al een paar keer ondervonden).

Alleen maar stilte........daar kan ik dus weinig mee aanvangen en ik heb dus nu al 3 weken mn kop gebroken over wat er allemaal aan de hand is maar wat hij zegt, doet, denkt zal ik dus niet weten en misschien is het voor hem wel "none of my business".

Ik heb dus besloten dat ik zelf iets moet beslissen of ik ga eronder door. Heb nml in de voorbije weken meer kilo's verloren dan me lief is en sta op instorten. Dit kan/mag ik mezelf niet aandoen.
Dus kies ik voor......stilte.......maw naar hem toe zal ik stil zijn. Niet meer bellen, geen sms, geen email.
Wie weet dat dan onverwacht toch wel een bericht komt?

Maar daarmee is de kous niet af want diep in mn onderbuik zit dat gemis. En soms is dat gevoel zo sterk dat ik er misselijk van wordt.
Ja hij betekent heel veel voor me. Hij kent me door en door. Kent al mn sterke en zwakke kanten maar daar heb ik nooit een probleem mee gehad. Eindelijk eens iemand die totaal in me geinteresserd was.
Hij is supersterk, niet alleen fysisch maar ook mentaal en bovendien een echt gevoelsmens (voor ik hem leerde kennen had ik nooit durven hopen op iemand met zo'n combinatie). Hij is de eerste man in mn leven waar ik echt voor heb gekozen om er mijn leven mee verder te zetten.
Hij heeft zoveel voor me gedaan dat ik diepe dankbaarheid voel. Anderzijds is het gemis hierdoor nog zoveel sterker.
Als ik diep in mn hart kijk, voel ik nog steeds een verbondenheid en die laat ik niet schieten. Ik blijf mijn liefde voor hem naar hem stralen. Wie weet komt het via het universum bij hem terecht.
t'is nu avond en donker en.......
STIL