Inmiddels begrepen dat mijn man mij een poot wil uittrekken, me het licht in de ogen niet gunt, wil zorgen dat ik geen cent teveel krijgt.

Hoe is het toch mogelijk dat als iemand besluit bij zijn partner (1) weg te gaan en die ander (2) wil het niet en kan ook echt niet bedenken wat er nou zoooo erg was dat hij alles op geeft: eigen huis, kinderen, bedrijf, de partner (1) de ander (2) zo blijft kwetsen en zo ontzettend boos blijft op diegene?
Kan iemand dat misschien uitleggen, want ík weet het in ieder geval niet en kan me er ook niks bij voorstellen.

Er is een hoop gebeurd in de tussentijd, in het kort:
ik had gisterenavond 2 huilende meisjes op de bank die uit bed waren gekomen omdat ze hun pappa zo misten. Ze hadden allebei een foto van pappa gepakt en wilden daar mee slapen. Ik vond dat hartverscheurend en besloot op dat moment dat het tijd was dat ze even contact zouden hebben met hun pappa ondanks de afspraak de we hadden gemaakt.

IK VOEL ME K*T. Het is met reden dat het met hoofletters geschreven is.

Ik weet niet zo goed waar te beginnen, maar mijn man is na een week heftige ruzie/discussie/elkaar even laten, vanavond in een kwade bui weggegaan en naar zijn ouders vertrokken. Hij wil niet meer.
Ik heb gesmeekt om goed erover na te denken, maar het heeft voor hem geen zin meer. Hij komt morgen na zijn werk (eigen bedrijf) onze 2 meiden vertellen dat pappa en mamma uit elkaar gaan.
Dit wil ik helemaal niet! Ik weet dat het niet goed gaat tussen ons, maar ik ben er zelf nog helemaal niet klaar voor om deze stap te nemen en zie mogelijkheden. Hij niet meer zegt hij.