Vannacht de hele nacht niet geslapen. Verschrikkelijk is dat als je een beetje de slaap begint te vatten weer wakker schrikt en alles weer als een grote overspoelende alles verwoestende golf over je heen komt. Ik moest werken, maar heb me ziekgemeld. Dat is wel even het laatste waar ik mee bezig ben.
Mijn kinderen hoorde ik vanmorgen met angst en beven wakker worden. Eerst wilde ik ze naar de buitenschoolse opvang brengen (zouden ze zowiezo heen), maar ik was zo misselijk en beroerd, dat ik ze lekker thuis heb gehouden. Toen ze allebei wakker werden heb ik ze verteld dat pappa zich niet zo lekker voelt, goed moet slapen om weer beter te worden (ze zijn helaas vorige week beiden bij een behoorlijke uitbarsting van mijn man naar mij toe geweest, dus weten ook dat er spanningen en ruzies zijn) en dat pappa en mamma in bed dan toch gaan praten en we dan weer een beetje ruzie krijgen en dat we dan allebei niet goed kunnen slapen. Het woordje "scheiden" werd door mijn oudste dochter in de mond genomen en ik heb daarbij eerlijk verteld dat ik dat nu niet weet. Dat pappa niet meer zo goed weet of hij mamma nog wel lief vind en daar over na moet denken.
Daar zit je dan met je beiden dochters, hier zelf geen keuze in heb en dit wel met mijn kinderen moet oplossen.
Door te praten met mijn beste vriendin vannacht en met mijn moeder, besef en zie ik nu in dat hij hier langer mee bezig geweest moet zijn. Hij heeft het toch in de laatste weken wel voorbereid, hopende dat ik het zelf zou opgeven, omdat hij iemand is die geen gezichtsverlies wil leiden en bang is voor reacties. Gelukkig voor hem zijn zijn ouders achter hem gaan staan, het is ook een beetje hetzelfde laken en pak: vooral zakelijk zijn, problemen bestaan niet en moet vooral niet over gepraat worden, vooral doorgaan met werken en veel geld verdienen.
Dat doet me het meeste pijn, ook omdat ik weet van zijn vader dat hij de volledige schuld bij mij heeft neergelegd en zijn ouders hier in meegaan. Het vervelende is dat ik dit niet kan weerleggen, want ik heb al 18 jaar met hem het probleem dat hij bij andere mensen het "grappig" vind om voor te doen dat hij onder de duim bij mij zit. Dat is makkelijk, want ik ben een gebekt persoon. Helaas is niets minder waar: in al deze tijd heeft hij grote beslissingen tegengehouden of doorlaten gaan. Ik was daar eigenlijk niet minder gelukkig met hem om, maar heb wel veel strijd met hem moeten leveren om dingen die ik belangrijk vind.
Na vanmorgen weer met mijn vriendin en mijn moeder te hebben gepraat, heb ik met een plan mijn man opgebeld. Zij vonden namelijk dat ik alles in handen van hem nu neerleg, ik zit al een week in de wachtkamer of hij wel of niet verder wil en maak me afhankelijk en klein voor hem. Ik heb hem dan ook gezegd dat ik dit weekend samen met mijn kinderen rust wil en wil nadenken. Ik heb tegen hem gezegd dat hij mij niet mag bellen en niet langs mag komen. Aan zijn stem hoorde ik dat hij een gat in de lucht sprong. Zo, van die confrontatie ben ik af hoorde ik hem denken. Hij kon alleen aan zijn kleren denken en hoe hij die op kon halen (hij is weggegaan met alleen de kleren die hij aanhad), ik hoorde dat hij daar al over na had gedacht en zei dat ik dan maar even naar de winkel moest gaan. Dit heb ik natuurlijk geweigerd: ik wil niet dat je hier komt. Ik was daar op voorbereid, want dat had ik met mijn vriendin al afgesproken dat ik daar de kleren zou brengen, zodat hij echt niet hier in de buurt hoeft te komen. Dat vond hij een PRIMA idee. Ik heb volgens plan gevraagd of hij er goed over na wilde denken, het ging allemaal echt binnen een halve minuut, want er "zat alweer een lijntje achter op de telefoon" en ja.... klanten gaan voor het vrouwtje.
Ook kon hij er nog net aan toevoegen dat het vertellen aan de kinderen wel over het weekend getild kon worden. Volgende week hebben we dan ook weer contact.
Wat een opluchting hoorde ik in zijn stem: heerlijk, geen confrontatie, even niet hier hoeven komen, etc.
Door de manier waarop hij reageerde, vragen we ons inmiddels wel af of er niet meer aan de hand is: misschien een ander (alhoewel hij daar ontkennend op antwoorde gisteren, maar ook wij weten dat hij sinds het bedrijf heeft volgens zeggen van zijn vader en hemzelf "de vrouwen aan zijn voeten liggen". Nu ben ik niet jaloers aangelegd, maar nu vraag ik me dit af. Niet zozeer dat hij al iemand heeft (of misschien wel), maar vooral dat hij misschien wat op het oog heeft.
We zijn al wel (voordat we kinderen krijgen) eerder uit elkaar geweest, jaaaaren geleden. Ook toen ging het op deze manier, hij vertelde toen dat hij zo blij en opgelucht was dat dan de knoop doorgehakt was, maar een aantal weken later kreeg hij toch spijt. Ik hoop dat dit ook gaat zijn nu. Dat hij de komende dagen tot zijn bezinning komt en ons gaat missen. Mijn moeder en mijn vriendin zeggen van niet, hij vind het wel lekker zo. Kan zich nu volledig op zijn bedrijf richten zonder afleiding. Hij wist me gisteren al te vertellen dat hij 1 keer in de 2 weken de meisjes wil hebben in het weekend en een dag in de week (lees: een paar uurtjes na school).
Mijn hoop is wel een beetje vervlogen en na dit telefoongesprek met hem, heb ik wel mijn kinderen uitgelegd dat mamma denkt dat pappa toch wel heel boos is en dat ze er rekening mee moeten houden dat pappa niet meer bij mamma terug wil komen. Zo eerlijk mogelijk, geen verkeerde woorden over hem (dat wil ik ook niet, want dan verlaag ik me voor mijn gevoel en zeker voor mijn kinderen wil ik dit niet, want het is tenslotte hun pappa). Ook goed uitgelegd dat we allebei heel veel van hun houden en daar zijn ze wel tevreden mee voorlopig. Soms komt er eens een vraag als: gaan we dan in een ander huis wonen, welke huisdieren krijgt pappa en welke mamma, gaat mijn bed wel mee, etc.
Heerlijke situatie zo een dag voor kerst. Ik zit in de ellende, wordt gedwongen om ook voor mijn kindjes te zorgen, hij heeft niet eens gevraagd hoe het met hen gaat (!!!) en of hij ze nog even kan spreken dit weekend. Hij is alleen maar blij heb ik het gevoel.
Ik wil eigenlijk afdwingen dat hij de komende week/2 weken nadenkt voordat we definitief de knoop doorhakken. Ik hoop heel veel, maar heb weinig vertrouwen. Ik wil ook dat hij voelt hoe het zonder ons is, maar weet niet hoe ik zijn kinderen ook 2 weken bij hem weg kan (en mag) houden, omdat ik bang ben dat hij al wat zegt voordat ik het zelf weet wat hij beslist.
Daarbij heb ik besloten dat als het uiteindelijk niet goedkomt, ik zelf het aan mijn kinderen ga vertellen. Ik heb hem daarbij dan niet nodig. Ik heb de aanzet gegeven bij hen, probeer heel eerlijk te zijn, maar wel op kinderniveau en als het zover is wil ik ook alleen zo rustig mogelijk het oordeel van hun vader vertellen als hij er aan toe is om te beslissen.
Ik weet niet of hij gaat nadenken, daar heb ik helaas geen hand meer in. Hij is weg uit het huis, zit bij zijn ouders die volledig achter hem staan en hem niet zullen zeggen dat hij er maar eens goed over na moet denken.

Dat hij in de midlife-crisis zou zitten heb ik gisteren ook tegen hem gezegd. Of hij is zwaar overspannen, of hij heeft een ander/wil een ander, of ik de situatie letterlijk zat. Ik weet het niet en dat giert me de hele dag al door mijn hoofd. De radartjes draaien op volle toeren en ik moet zeggen dat ik af en toe letterlijk tegen het plafond aanzit. Ik eet niet en slaap niet.

Stel je voor dat het doorgaat dan hebben we een koophuis te verkopen, een bedrijf te verdelen, kinderen, alimentatie, etc. Ja.... heerlijke situatie en dan te bedenken dat IK dit NIET wil.