Erken je gevoel.. Erken de leegte en voel de pijn.. Waak ervoor dat je de situatie uit het oog gaat verliezen: dat het voor hem niet zo nodig meer hoeft. Wij hebben alles gedaan om de situatie te redderen, zij (de partners) kunnen gewoon niet meer. En pff, wat doet dat zeer. Ik vind het vreselijk voor je dat je dit mee moet maken. Ik voel precies hetzelfde. Heb net keihard gehuild en ben goed boos geweest, en voel me nu weer verdoofd, zoals ik me sinds het hoge woord eruit is voel. Soort survivemodes.. Blij wanneer de kerst voorbij is. Ik denk aan je, en aan een ieder die deze pijn voelt. En wees vooral sterk voor je kids, haal dat laatste stukje kracht dAt je nog in je hebt naar boven voor hen. Je kan het, ik geloof in ons!

Vraag me af of hij wel zo leuk is momenteel. Ook voor de kinderen. Hoe dan ook, het leven is gewoon kut deze kerst. We moeten er gewoon doorheen.

En niemand kan je overtuigen zeg je, maar tóch wil ik het zeggen: zin hebben in het leven is natuurlijk sowieso niet iets dat van iemand anders af moet hangen. Zeker niet van iemand die het ook niet (meer) van jou laat afhangen.

Ik hoop van ganser harte met je mee dat het allemaal een tijdelijke nachtmerrie is, met de nadruk op tijdelijk! En als het mogelijk is om alles weer op de rit te krijgen moet je het niet laten. De valkuil is natuurlijk dat het alleen maar écht goed komt als je het *allebei* echt wilt. Als de een de ander ervan overtuigt om iets te doen dat tegen de ander z'n gevoel in gaat, ook al is het gevoel misschien nog zo verwrongen momenteel, krijg je dat vroeger of later toch weer op je bord en dan begint het weer opnieuw. Dat gun je jezelf ook niet... En voordat je ECHT zeker weet, allebei, wat je verder wilt moet je denk ik eerst allebei weer een beetje stabiel worden...

En de belangrijkste twee spelers in dit verhaal (je dochters) kun je een ding nu zeker niet aandoen: speelbal worden van wat jij en je man elkaar wel of niet gunnen door nu met ze heen en weer te gaan slepen. Dat is nou net waar ik vanuit het kind perspectief behoorlijk wat ervaring mee heb... En kinderen, ook van die leeftijd, kunnen écht wel best wat verdriet en problemen verdragen, ook met maar één stevige ouder in de buurt. Maar wat ze nog niet kunnen is een objectief standpunt in een voor hun dermate onvoorstelbare situatie. Het is maar mijn eigen mening natuurlijk, maar volgens mij is het beste dat je nu voor jezelf EN voor je dochters kunt doen er gewoon voor ze zijn, liedjes zingen, spelletjes spelen, sneeuwballen gooien, whatever. Laat het leven doorgaan, leg uit dat er een goede reden is dat papa er even niet bij is, niet omdat zij papa niet mogen zien van jou, en ZEKER niet dat papa hun niet meer wíl zien (benadruk dat laatste, wat mij betreft, uit alle macht) maar omdat het de situatie nu gewoon even moeilijker maakt. En dat je er alles aan doet om alles zo snel mogelijk weer goed te krijgen, maar dat het even wat tijd gaat kosten. Want dat gaat het... Dit is hoe dan ook niet met een dag over, ongeacht de uitkomst.

Heel veel sterkte, dit is echt een heel pijnlijk verhaal Ik probeer je uit alle macht toe te zenden wat ik zelf nog aan kracht over heb Ik heb 't maar makkelijk, als ik dit lees. Ik ben alleen maar ingeruild voor een ander na een lange tijd. Verder hadden we alleen nog wat kleren en 100 euro uit te wisselen en verder kom ik er wel...