Er is een hoop gebeurd in de tussentijd, in het kort:
ik had gisterenavond 2 huilende meisjes op de bank die uit bed waren gekomen omdat ze hun pappa zo misten. Ze hadden allebei een foto van pappa gepakt en wilden daar mee slapen. Ik vond dat hartverscheurend en besloot op dat moment dat het tijd was dat ze even contact zouden hebben met hun pappa ondanks de afspraak de we hadden gemaakt.
Na een gesprek met mijn schoonvader (trouwens een fijn gesprek, al hoorde ik toen dat hij dacht dat mijn "man" (beetje gek om dat nu te schrijven) niet meer verder wilde) kon ik hun vader opsporen (nam zijn telefoon niet op omdat hij zag dat ik belde) en liet hen praten met hun vader. Ze huilden en zeiden dat ze pappa zo misten. Helaas had ik het te laat in de gaten, maar nadat hij ze even gesproken had kreeg ik de telefoon in mijn handen gedrukt. Toen begon helaas weer de ellende met van zijn kant veel verwijten waaronder dat ik dit expres deed (die huilende meisjes aan te telefoon). Ik kon hem niet overtuigen dat het in het belang van zijn dochters was, ik wilde niet eens met hem praten. Hij vond dat de toon gezet was. Dit gesprek heeft nog een minuut of 10 geduurd en wederom was er geen "echt" gesprek mogelijk. Hij zei dat hij inderdaad niet meer door wilde, ik heb hem gevraagd dat ik wist dat hij erg boos was en dat ik het voor alles wat er op het spel staat nog even mee wil wachten om een definitieve beslissing te nemen en een aantal weken te wachten tot we definitief een beslissing zouden nemen. Ook omdat ik het belangrijk vind dat hij zichzelf de kans wil geven om deze beslissing opnieuw onder de loep te nemen als hij niet meer boos is. Dat wilde hij wel. Hij wilde vandaag graag zijn dochters zien en ondanks dat hij van mij hoorde dat ik daar even over na wilde denken, heeft hij door de telefoon gezegd tegen zijn dochters dat ze vandaag wat leuks gingen doen. Ik voelde me in een hoek gedrukt, maar wilde voor mijn dochters dit niet verpesten en heb het toegestaan. Ik kon ook niet anders.
De hele nacht weer niet geslapen, ongelooflijk wat een emoties door me heengaan.
Vanmorgen gesmst hoe laat hij de kinderen kon halen en weer terug moest komen brengen. Ook erbij geschreven wat ik de meisjes verteld heb en wat hij dus kon verwachten.
Oke, 2 uur zijn ze met pappa meegeweest en toen hij ze terug kwam brengen, kwamen ze huilend de auto uit. Nog voordat we binnen waren vertelde ze dat pappa hen had verteld dat we gaan scheiden.
Ik (en mijn moeder) hebben de kinderen zo goed mogelijk opgevangen en getroost. Ik voel me weer enorm vernederd, want hij zou wat leuks met ze doen en heeft op eigen houtje dit aan de kinderen meegedeeld. Leuk, op 2e kerstdag vertellen dat je ouders gaan scheiden. Dat dragen ze hun hele leven mee. Maar goed, ik kan daar niks meer aan doen.
Mijn trouwring heb ik inmiddels afgedaan. Het is gebeurd, voorbij. Wederom heeft hij zich niet aan de afspraken gehouden en heeft het nu tot 2 keer toe gespeeld over de hoofden van de kinderen.
Ik ben niet boos, ik ben even niet meer verdrietig, ik vind het even genoeg en zit denk ik in een berustingsfase. Ik vind dat ik er alles aan geprobeerd heb om hier uit te komen. Ben steeds pratende gebleven en mogelijkheid gegeven om te praten.
Hij daarentegen heeft zijn kop laten hangen, maar ik voel nu even dat dat alles van hem zegt en niks van mij.
Voor nu wil ik even rust, nog niks gaan beslissen qua spullen enzo. Rust voor mezelf en voor mijn kinderen. Ze vragen alweer de hele middag en het erge vind ik dat hij het ze heeft verteld en mij weer met verdrietige kinderen laat zitten.
Ik hoop voor de kinderen dat het geen vechtscheiding gaat worden, maar het begint er wel een beetje op te lijken....