Ik heb al een hele tijd niet meer geschreven. Ik kom nog weleens op de site kijken om te zien hoe het met iedereen is, maar probeer wat te minderen. Het lezen van de verhalen hier haalt namelijk veel verdriet naar boven. verdriet dat ik probeer achter me te laten. Ik weet ook wel dat dat eigenlijk niet kan, dat het verdriet er toch uit moet, maar ik wil zo graag weer genieten en verder gaan met mijn leven. Het leek ook goed te gaan. Ik doe heel veel leuke dinhen, ga uit, maak lol en kijk zelfs alweer een beetje naar andere jongens.

Maar het is allemaal schijn gebleken. Een goed gevoel op basis van stiekeme hoop die ik ergens nog had. "We hadden zoiets moois, dus hij moet wel terug komen". Zoiets. Het ging ook steeds beter met hem. Hij werkte keihard aan zichzelf en vertelde me dat hij erg veel verdriet had om onze breuk.

Zit ik hier weer, na vier maanden, nog steeds te huilen om mijn ex. Gelukkig heb ik ook hele goede momenten hoor. Ik doe veel leuke dingen en kan daar ook echt wel van genieten. Maar dan kom ik thuis en dan zie ik het soms gewoon echt even niet meer zitten. Wat kan je iemand toch hopeloos erg missen. Ik denk echt niet dat ik me ooit weer zo durf te geven aan iemand, zoals ik gedaan heb bij mijn ex. Hij was de eerste waarbij ik het helemaal kon, en nu... Ik wil dit nooit meer voelen.
Liefde kan zo mooi zijn, maar ook zo veel pijn doen..

Waarom kon het niet gewoon werken tussen ons? Aan de liefde lag het niet. Wat was er toch met je aan de hand? Wat miste je nou? Waarom was je zo onrustig? Wat zijn die dingen die je moet ontdekken, die je moet leren? Waarom konden we dat niet samen doen? Waarom kon ik je niet helpen?

Ik zit er weer even helemaal doorheen. Ik voelde me zo sterk de afgelopen week, maar nu mis ik hem weer zo. Als die extra vrije dagen mogen mij ook gestolen worden. Ik zit al de hele dag binnen niks te doen. Heb al meerdere pogingen gewaagd om iets af te spreken, maar iedereen had al plannen. Voel me zo stom. Waarom schop ik mezelf niet gewoon de deur uit? waarom ga ik niet in m'n eentje wat lopen of fietsen. In ieder geval iets doen.. Maar nee hoor, zit hier maar triest te wezen.

Soms zou ik willen dat ik boos op mijn ex kon zijn zoals sommigen van jullie. Maar mijn ex is nu (net als tijdens onze relatie) nog steeds zo lief en begripvol. Als we contact hebben (1x per maand ofzo) is het fijn, hij is ge?ɬØnteresseerd enz. enz. Waarom is het niet gewoon een klootzak? Hoe kan ik nou ooit stoppen met naar hem verlangen? Het contact dan maar helemaal verbeken? Ik heb het overwogen. Ik heb hem verteld dat ik het misschien nooit meer aan zou kunnen om hem weer te zien. Daar schrok hij van, maar hij kan het wel begrijpen. Weer begripvol... Waarom doet ie niet gewoon iets stoms, waardoor ik hem niet eens meer wil?

De laatste keer dat ik mijn ex sprak (drie weken geleden) heb ik aangegeven zelf weer controle te willen over ons contact. Voorheen was het zo dat hij alles bepaalde. Hij wilde onze relatie verbreken (met mijn instemming, dat wel), hij wilde me een tijdje niet meer zien of spreken en daarna bepaalde hij elke keer wanneer hij er aan toe was om wel weer te bellen.

Op zich een vaker voorkomend iets. Als iemand de relatie wilt verbreken en de ander wil dat niet, sta je als niet-willer toch al snel met lege handen. Maar war ik wil is nou juist onze verhoudingen weer gelijk maken. Ik wil sterker worden, meer onafhankelijk, mijn leven weer in eigen handen nemen. Een klein stapje in die richting is voor mij zelf ook weer bepalen wanneer ik hem spreek. Wanneer ik hem zie. Het liefst zou ik hem elke week wel willen bellen, maar verstandig is dat zeker niet.

Bijna vier jaar waren we samen. Sinds half februari is het voorbij...
We houden nog steeds van elkaar. Dat weten en zeggen we allebei. Alleen.. hij twijfelde, twijfelde en twijfelde. Ik begrijp nog steeds niet waarom. Hij komt elke keer met een andere reden. Ik denk zelf dat hij nog niet toe was aan de serieuze relatie die we hadden. Hij heeft moeite met keuzes maken, met tevreden zijn. Hij stelt hele hoge eisen aan zichzelf en zijn leven. En dus ook aan zijn relatie én aan mij. Hij heeft een ideaalbeeld in zijn hoofd dat nooit werkelijkheid zal worden. Maar zoals ik al zei, hij was ook niet toe aan wat wij hadden. Hij moest en wilde nog zoveel ontdekken en leren. Over zichzelf en over wat hij wil. Dat moet hij zonder mij doen. Ik weet dat het beter is... voor hem.