Ja, ik herken ook veel van mijn ex in jou. Het analytische, het vele denken. Ik hoop voor jou dat jouw ex het net zo beleeft als ik, maar in feite is ze ervan op de hoogte dat jij haar terug wilt, toch? Als mijn ex zou aangeven dat hij het weer wil proberen, zal ik waarschijnlijk wel willen dat hij daar heeeeel goed over na denkt en dan moet ik ook wel het idee hebben dat hij verder is met zichzelf. Maar dan, ja dan zou ik er weer keihard voor gaan.
Op de manier die jij ook ergens omschreef. Gewoon weer daten. Helemaal opnieuw beginnen. Heel voorzichtig.
Nu ik dit schrijf, besef ik me dat dit niet volledig ondenkbaar is. Maar nog niet, want mijn ex is nog niet zo ver. Daat gaat ook niet in vier maanden. En ?ɬ°ls we het weer opnieuw proberen, wil ik ook dat het kans van slagen heeft. En dat hebben we nu nog niet.
Maar wat maak ik me sowieso nou wijs? Misschien komt onze kans nooit meer...

Wat jij zegt voel ik soms precies zo. Ook je blog hiervoor. Onze situaties zijn ook wel een beetje vergelijkbaar, hebben we het wel eens eerder over gehad. En dan wil je dat je in zijn hoofd kan kijken, h?ɬ®. En dan wil je de dingen oplossen waar hij mee worstelt. Eerst denk je dat je samen grijs gaat worden en zie je jezelf al samen op je kleinkinderen passen.... En dan opeens, plotseling. Als een bliksemschicht bij heldere hemel... Opeens liep hij vast. En dan zou ik in zijn hoofd willen kijken. Volgens mij is daar een enorme innerlijke oorlog aan de gang. Een oorlog van emoties, gevoel, ratio enz. Een oorlog tussen persoonlijkheid en innerlijke zelf. Een persoonlijkheid die de dingen niet meer kloppend kan krijgen en dan beslissingen neemt waarvan hij denkt dat zijn beeld van zichzelf dan wel kloppend zal worden. Of zoiets...

Wij hebben wel contact maar het is ook moeilijk want enerzijds wil hij dat wel maar anderzijds is hij nog steeds in het innerlijke gevecht en daar nog niet helemaal aan toe. Ik heb dan ook besloten om hem wat rust te gunnen. Niet negeren maar afwachten. Het helpt wel. Hij belt me nu zelfs. Terwijl hij meer een persoon is van MSN,SMS of e-mail. Maar toch. Ik ben zo ongeduldig. En bang. En verward. Laatst heeft de vrouw van mijn broer hem gebeld (ze hebben vroeger nog eens een half jaartje in het zelfde studentenhuis gewoond en ze zaten ook samen bij mij in een band, 6 jaar geleden). Ze hebben een goed gesprek gehad. Heel eerlijk. Ik ben daar wel blij om. Hij praat er nu tenminste over. Hij heeft tijd nodig zegt hij. Hij vraagt zich af of ik het wel echt begrijp, of mijn familie het begrijpt. En het gekke is, ik begrijp het. Ik k?ɬ©n hem. Heel veel mensen begrijpen het niet. Maar ik wel. Alleen maakt het me zo onzeker.

Ik denk dat ik nu echt moet afwachten waar hij aan toe is. Ik zal proberen om geen initiatief meer te nemen. Maar anderzijds, waarom stemt hij dan in als ik het initiatief neemt? Als hij er niet aan toe is zou hij ook nee kunnen zeggen. Moeilijk.

Ik weet dat ik me nu gewoon op mezelf moet richten en me niet steeds moet afvragen hoe onze toekomst eruit gaat zien. Ik moet gewoon vertrouwen hebben dat alles goed komt. Of we nu wel weer samen verder gaan of niet. Maar het is zo ontzettend moeilijk.

Hoe kan ik er toch voor zorgen dat ik weer zin heb in het leven? Alles is zo dof. Het heeft zijn glans verloren. En toch ben ik misschien al wel weer een stapje verder. Ik heb afgelopen vrijdag gewinkeld met een vriendin en heb er ook echt van genoten. En afgelopen zaterdag ben ik naar een pretpark geweest. Ook daar heb ik op een bepaalde manier van genoten. Niet zoals normaal want we waren met een groepje waar een aantal verliefde stelletjes tussen zaten. Dat is ook moeilijk. Maar toch, volgens mij is er wel een soort van vooruitgang. Ik heb eens niet het hele weekend liggen janken. Maar soms moet ik me er echt toe zetten om iets te ondernemen. Soms heb ik ook gewoon zin om thuis te blijven.

Sorry bloesem, dat ik nu jouw blog heb gebruikt voor dit verhaal. Het werd weer wat langer dan ik dacht.