Hee Bloesem, als ik jouw verhaal lees dat bekruipt mij het enge gevoel dat je over mij schrijft. Hoe jij jouw x beschrijft is hoe ik me heb gedragen in de laatste tijd van mijn relatie. Bij mij was het nooit goed genoeg, het moest altijd beter. Daar was ik zo mee bezig dat ik niet inzag hoeveel hij wel niet van mij hield en voor mij over had. Tja en nu zit hij thuis te vechten met zijn verstand en zijn gevoel en ik voel mezelf heel heel stom dat ik het zover heb laten komen. Ik wil je geen valse hoop geven maar als je nog van hem houdt hou dan voorlopig de deur nog op een kiertje want afscheid nemen kan over een paar dagen ook nog. Veel strekte en neem geen overhaaste beslissingen.

Het grootste verschil tussen jou en mijn ex lijkt te zijn dat jij wel communiceerde en mijn ex had daar moeite mee. Maar wat ik herken in je verhaal? Ik zal een paar dingetjes citeren:

"Hij stelt hele hoge eisen aan zichzelf en zijn leven. En dus ook aan zijn relatie ?ɬ©n aan mij. Hij heeft een ideaalbeeld in zijn hoofd dat nooit werkelijkheid zal worden. Maar zoals ik al zei, hij was ook niet toe aan wat wij hadden. Hij moest en wilde nog zoveel ontdekken en leren. Over zichzelf en over wat hij wil."
-> Dit zou een gedachte kunnen zijn die zij over mij gehad heeft.

"Ik hou zoveel van hem en had onvoorwaardelijk voor hem gekozen. Ik wilde samenwonen, voor altijd met hem samen blijven. We hadden het ook zo fijn. Totdat die twijfels begonnen."
-> Dit ook. Bij mij waren ook twijfels wat uiteindelijk het begin van ons einde was.

"Opeens was hij niet meer gelukkig."
->Exact.

"Ik heb alleen maar gegeven en gevochten. Ik wilde alles doen om hem te overtuigen bij elkaar te blijven. Ik ben mezelf kwijt geraakt in die periode. Dacht niet meer na over wat ik zelf nodig had."
->Dit geldt ook voor mijn ex. Zij was zichzelf ook verloren, maar niet alleen in de laatste periode, dat duurde al wat langer. Dat is een belangrijke reden waarom het is uitgegaan, waarom bij mij de twijfels ontstaan zijn uberhaupt en ook waarom we nadat het uitgegaan is niet weer bij elkaar gekomen zijn.

"We kennen elkaar beter dan wie dan ook. Maar ik weet dat ik met mijn verdriet bij anderen terecht moet."
->Dit zou zij ook hebben kunnen schrijven.

"De verhoudingen in onze relatie waren zo scheef gegroeid dat het echt niet meer ging. Ook waren we allebei onszelf kwijt."
->Heel herkenbaar, geldt ook voor ons.

"Ik kan niet accepteren dat twee mensen die van elkaar houden niet samen kunnen zijn"
->Dit zou weer een citaat van mij kunnen zijn.

Om maar eens een paar dingen te noemen en dan heb ik volgens mij het grootste deel van je blog geciteerd

Ik was degene die het uitmaakte uiteindelijk, na een relatie van dik vijf jaar. Dat is nu iets meer dan drie maanden geleden. De reden is moeilijk kort samen te vatten, daarvoor verwijs ik toch naar m'n blogs, maar als een halve bekende op straat ernaar vraagt, zeg ik meestal 'het werkte niet meer'. De balans was bij ons ook helemaal zoek. Zij en ik stonden heel verschillend in het leven, zij had veel angsten en onzekerheden en was een beetje negatief ingesteld. Ik was daar meer het tegenovergestelde van. Zij had dingen waar ze voor zichzelf mee worstelde en ik heb haar geprobeerd daarmee te steunen, maar heb dat - achteraf gezien - te fanatiek gedaan, waardoor de balans nog verder werd verstoord. Zoals een vriend van me ooit eens zei: je moet ervoor waken dat je niet een halve therapeut wordt. Zo was het op een gegeven moment wel een beetje. En zij heeft zichzelf ook helemaal uit het oog verloren, achteraf gesproken wellicht uit angst mij te verliezen. Dacht ze dat als ze zich maar zoveel mogelijk gedroeg zoals ik zou willen en zoveel mogelijk eventuele conflicten of negatieve commentaren zou vermijden, het wel goed zou zitten. Ik heb een paar maanden voordat het uitging tegen haar gezegd dat ik 'iets' miste. Dat 'iets' was, blijkt nu, haarzelf. Het meisje op wie ik verliefd was geworden. Ik heb nooit doorgehad dat ze dat aan het doen was en dat al helemaal niet gewild. Er was ook niet echt een reden toe. Ik heb haar wel gevraagd nadat het uitging, hoe dat toch zo gekomen was, of ik dat op de een of andere manier toch onbewust in de hand gewerkt had. Maar ze legde de schuld helemaal bij zichzelf neer. Ik zag wel mogelijkheden om daar anders mee om te gaan, nu die aap uit de mouw was gekomen. Dat gold voor meer dingen - ldvd is een leerzaam proces, wat dat betreft. Maar zij wil niet meer. Afijn, daar heb ik net ook weer een heel lang verhaal over in mijn eigen blog geschreven.

Maar in een notedop komt het daar dus een beetje op neer.