De laatste keer dat ik mijn ex sprak (drie weken geleden) heb ik aangegeven zelf weer controle te willen over ons contact. Voorheen was het zo dat hij alles bepaalde. Hij wilde onze relatie verbreken (met mijn instemming, dat wel), hij wilde me een tijdje niet meer zien of spreken en daarna bepaalde hij elke keer wanneer hij er aan toe was om wel weer te bellen.

Op zich een vaker voorkomend iets. Als iemand de relatie wilt verbreken en de ander wil dat niet, sta je als niet-willer toch al snel met lege handen. Maar war ik wil is nou juist onze verhoudingen weer gelijk maken. Ik wil sterker worden, meer onafhankelijk, mijn leven weer in eigen handen nemen. Een klein stapje in die richting is voor mij zelf ook weer bepalen wanneer ik hem spreek. Wanneer ik hem zie. Het liefst zou ik hem elke week wel willen bellen, maar verstandig is dat zeker niet.

Mijn ex gaf aan me op zich wel vaker te willen spreken dan nu het geval is. Maar ik ben sterk geweest en hem nog steeds niet gebeld. Ook ben ik ervan overtuigd dat hij wat met me wil afspreken. Maar ik twijfel nog steeds of ik dat wil. Willen wel, maar ik denk dat het niet verstandig is. Te moeilijk, te ongemakkelijk, te confronterend. Maar wel weer iets waar ik controle over heb. Ik bepaal wanneer we elkaar weer zien, niet hij. Toch wel een lekker gevoel. Laat hem maar even wachten. Laat hem mij maar missen.

Nu zal ik graag wat meer controle willen over mijn gevoel. Niet meer elke keer als hij iets zegt waaruit blijkt dat hij me (nog) niet terug wilt, van slag raken. Niet elke keer bang zijn dat hij een ander leert kennen. Niet meer elk meisje dat op zijn 'hyves' verschijnt, zien als een mogelijke nieuwe liefde. Niet meer onzeker zijn en denken dat hij me niet goed genoeg vindt (want dat is niet zo). Maar dat is een strijd die ik nog lang niet gewonnen heb. Nog lang geen controle dus...