Ben ik weer, wat een achtbaan in zo'n korte tijd. Ongelooflijk, wat kan een mensenleven op zijn kop staan.
Besluiten om te scheiden is 1 ding, maar de uitvoer ervan sucks. Afgelopen vrijdag (ja, op sinterklaas-avond, ook dat nog) de kinderen ingelicht dat we uit elkaar gaan. Wachten kon niet meer omdat manlief inmiddels contact heeft met een ander die ons hele dorp kent, dus het risico dat onze kinderen het via een andere weg zouden krijgen te horen was groot. En dat was een risico dat ik koste wat kost wilde vermijden.

Dat ben ik, een idealist en het brengt me he-le-maal nergens. Ondertussen gaat het hier shit. Eindelijk mijn man vertelt dat ik geen gevoelens meer heb, hoe verschrikkelijk moeilijk en ontzettend pijnlijk ik dat ook vond, maar je moet eerlijk zijn.

Na mijn laatste blog heel veel reacties van jullie gekregen, wat verschrikkelijk lief.

Ik heb een heel weekend gehad om na te denken (dat doe ik al maanden....) en heb besloten dat ik stappen moet gaan zetten om verder te kunnen. Stappen waarvan ik weet dat ik er mensen ontzettend veel verdriet mee ga doen, vooral mijn kinderen. Ik kan mijn leven op deze manier niet verder leven, ik ben doodongelukkig, onrustig en ontzettend snel geirriteerd en ik kan en wil zo gewoon niet verder.

Lieve en soms niet zo lieve allemaal,

Op mijn eerdere blog heb ik verdomd veel kritiek gekregen, ook via PB's en ik trek dat niet.
Jullie hebben gelijk dat ik niet goed bezig ben en geloof me, ik weet zelf verrekte goed hoe het werkt. Alleen werkt het bij mij nou eenmaal anders.

Dat ben ik, de grote zoektocht in hoogsteigen persoon. Altijd op zoek naar beter, mooier, liever, op zoek naar ultiem geluk, naar zorgeloze momenten, maar bovenal op zoek naar die grote, verpletterende allesoverheersende liefde.
Er is echter 1 probleem. Ik heb een gezin: een man die vooral heel erg veel van zichzelf houdt en 2 schatten van pubers. En dat is moeilijk, dat is heel moeilijk.