Dat ben ik, de grote zoektocht in hoogsteigen persoon. Altijd op zoek naar beter, mooier, liever, op zoek naar ultiem geluk, naar zorgeloze momenten, maar bovenal op zoek naar die grote, verpletterende allesoverheersende liefde.
Er is echter 1 probleem. Ik heb een gezin: een man die vooral heel erg veel van zichzelf houdt en 2 schatten van pubers. En dat is moeilijk, dat is heel moeilijk.

De twee allesoverheersende liefdes die ik heb meegemaakt waren eigenlijk te bizar. Het waren geen lange liefdes en in één geval heb ik de man in kwestie zelfs nooit ontmoet. Misschien is dat de reden dat mijn gevoel zo op de loop gaat met me, alsof het een spelletje met me speelt. De beide mannen hebben geen kans gekregen of kans gegeven om hun irrirante trekjes en vieze sokken aan me te openbaren. Was dat maar gebeurd, dan had ik ze kunnen buitensluiten, maar ze hebben me ingepakt. Compleet en totaal ingepakt.

De eerste was een one-night stand met een verschrikkelijk leuke, slimme en actieve vent, Michael. Ik was net vrijgezel en hij stond op het punt te gaan emigreren. Met Michael heb ik gedanst op een trance-feest en rauwe en lieve seks gehad tijdens een zwoele zomernacht. En ik was verkocht. Hij had die ene vraag maar hoeven stellen en ik had de volgende dag met al mijn koffers op het vliegveld gestaan, had alle schepen verbrand en was in het diepe gesprongen. Dit was 15 jaar geleden en ik kan me nog zijn geur herinneren, zijn lach, en het verschrikkelijke verdriet dat ik heb gevoeld. Hij heeft het nooit geweten, ik heb het nooit verteld. Het heeft geleid tot een depressie waar ik in wegzonk en pas maanden later weer uit krabbelde.

En laatst was daar ineens Pieter. Met Pieter heb ik maanden gechat, foto’s en muziek uitgewisseld, dromen gedeeld. Pieter is razend intelligent, heeft ontzettend veel humor en is muzikant. Pieter stuurde me filmpjes van pianostukken die hij voor me speelde, waar ik huilend naar luisterde, zo prachtig vond ik ze. Maar Pieter durfde me niet te ontmoeten, uit angst dat hij verliefd zou worden op me want hij zat verwikkeld in een nare scheiding en moest zich focussen op het welzijn van zijn kinderen. Ja, hij vond me een beauty en ook hij stuurde berichtjes dat hij mij wilde zien, maar Pieter gebruikte ook zijn verstand. Het verstand dat ik al geruime tijd verloren was. Kinderen gaan voor alles, inderdaad. Maar inmiddels zat Pieter onder mijn huid. Ik verdrink in Pieter.
We hebben het contact verbroken en ik heb dagen gehuild. En ja, hoe leg je dat thuis uit? ‘Gelukkig’ gebeurt er zoveel ellende in mijn omgeving dat ik genoeg argumenten kan aanvoeren voor mijn depressieve gedrag. Maar het doet pijn, heel veel pijn.

Ik ben snel verliefd en dat betekent dat mijn hart soms verschrikkelijk wordt gebroken. En ik zoek, altijd. Ik kan het niet laten. Ik wil het niet, ik wil gewoon gelukkig zijn met wat ik heb maar het lukt me niet. Ik voel me schuldig want ik heb een man die me nog steeds een ‘lekker wijf’ vindt en ik zou daar dankbaar voor moeten zijn, maar ik ben het niet. Ik ben zoveel ‘NIET’.
Misschien jaag ik een waanbeeld na, een onmogelijke droom waarvan ikzelf uiteindelijk altijd weer het slachtoffer ben. Misschien ben ik fatalistisch, misschien gewoon eenzaam, misschien wel gestoord. Zeg het maar.
Ik wil het delen met jullie en misschien, heel misschien tref ik zomaar iemand die zich hierin herkent. Of ik ben echt een heerlijk project voor een psycholoog. Dat kan natuurlijk ook.

Veel liefs,
Annabel