Ben ik weer, wat een achtbaan in zo'n korte tijd. Ongelooflijk, wat kan een mensenleven op zijn kop staan.
Besluiten om te scheiden is 1 ding, maar de uitvoer ervan sucks. Afgelopen vrijdag (ja, op sinterklaas-avond, ook dat nog) de kinderen ingelicht dat we uit elkaar gaan. Wachten kon niet meer omdat manlief inmiddels contact heeft met een ander die ons hele dorp kent, dus het risico dat onze kinderen het via een andere weg zouden krijgen te horen was groot. En dat was een risico dat ik koste wat kost wilde vermijden.
Maar wat een loodzware avond als je je kinderen dit nieuws moet vertellen. Ik heb letterlijk kotsend boven de wc gehangen en uur ervoor. En wat een in- en in-verdrietige en verslagen kinderen.
We hebben ze duidelijk gemaakt dat er qua liefde voor ze niets verandert, we houden onvoorwaardelijk van ze, alleen straks vanaf twee verschillende adressen. Maar dat doet niets af aan het verdriet dat we aandoen.

Wat een verdriet. Ik heb onbedaarlijke huilbuien als de kinderen in bed liggen, niet meer te stoppen ben ik. Ik kan nu alleen maar met heel mijn hart hopen dat het beter wordt, dat de kinderen flexibel genoeg zijn om dit te verwerken, dat ze uiteindelijk toch verder gaan, vol zelfvertrouwen. Ik kan niets anders dan ze liefde geven, heel veel liefde.

Wat een achtbaan.