Lieve mensen,

Heb al een hele poos niets meer gepost op deze site maar nu heb ik er heel erg behoefte aan. Wel heb ik veel van jullie gevolgd. Het gaat goed met me. Het ging heel goed met me, alleen heb ik gister iets rots gezien. Maar daar straks meer over.

Ten eerste realiseerde ik me hoe leeg ik me voelde toen het uitging. Ik realiseerde me dat ik teveel (weer) mezelf had weggecijferd in deze relatie, waardoor ik zelf niet meer wist wat ik nou wilde en wat ik nou leuk vond. Ik was ingekakt. Niet door de relatie, die duurde maar vier maanden, maar ik werd wel extra hard op mezelf teruggeworpen. En ik ben gaan nadenken (dit alles in a nutshell), boeken gaan lezen (ontzettend bedankt voor de tip van de Kracht van het Nu, Freespirit), ik ga een cursus doen in april, een soort cursus waarin ik leer wat mij belemmert in mijn leven en wat mij helpt om te bepalen waar ik nou gelukkig van word. En ik vind het knokken soms hoor, ik ben zo bezig met hoe ik me voel. Iedere dag weer. Maar het gaat goed, ik krijg complimenten over hoe ik bezig ben enzovoorts. Ik zit nog midden in mijn verwerkingsproces. Mijn ex is heel snel doorgegaan.

Lieve ldvd'ers,

Ook van mij een heel fijn 2007 gewenst, ondanks de (zeker ook voor mij) dubbelheid van deze avond!

Heel erg bedankt voor de steun in de laatste anderhalve maand van 2006, voor het uberhaupt hier zijn op de site om jullie verhalen te delen, voor het laten 'helpen' door onbekenden, want ook dat is zo goed voor de verwerking!

Ook mij viel het op dat er zoveel gepost werd vandaag, en dat veel mensen zitten met het 'sms' probleem maar Panic, je hebt gelijk. Als je het niet zonder bijbedoelingen kan menen, laat het dan maar achterwege. Ik vraag me af of ik wat van hem ga krijgen maar ik denk het niet. Ik weet inmiddels niet of dat is omdat hij mijn wens om geen contact te hebben nog steeds respecteert, of dat hij er zelf geen behoefte aan heeft en gewoon niet meer aan me denkt. En dat moet ik ook niet weten. Ik vond de discussies van de afgelopen tijd over hyves, msn en dat soort zaken erg interessant. Iedere keer als ik toch een plukje opvang van zijn leven (wat ik dan zelf doe) is dat weer food for thought. Onredelijke gedachten, dat wel. Dus ik realiseer me weer dat dat helemaal geen zin heeft. Dit is mijn (ons) verdriet, en dat moeten we zelf verwerken. Ex andere vriendin of niet. En het is alleen maar vervelend om dat te zien en met die beelden om te moeten gaan.

Er zijn op dit moment 642 gasten online!!! 642!!! Goeiendag! Is deze site onlangs in het nieuws geweest?

Jeetje mensen, in ieder geval zijn wij niet de enige die zich rot voelen op dit moment!

Heb al een tijdje (paar dagen? Een week?) niet meer van me afgeschreven en volgens mij heb ik het weer hard nodig. Wat nu, vraag ik me af? De eerste vijf weken zijn voorbij, eigenlijk sneller voorbij gegaan dan de laatste maand in mijn relatie want ook al was het nog fantastisch werd ik wel al onrustig. Zaterdag ga ik op vakantie, waar ik heel veel zin in heb. Ik ben ?¢‚ǨÀúgoed' en ?¢‚ǨÀústerk' bezig aan de ene kant, en aan de andere kant heb ik nu het gevoel dat ik stil sta in het verwerkingsproces. Het eerste verdriet en het gemis heeft weer plaats gemaakt voor de angst om alleen te zijn. Het gemis dat ik niet meer samen ben met iemand, met hem.

Vandaag is het een maand uit. Vandaag, een maand geleden, zat hij hier op de bank, precies waar ik nu zit. Vandaag, een maand geleden, zou het nog een uur duren voor ik begon met huilen en daar de eerste paar dagen niet mee kon ophouden.

Wat een bewogen maand is het geweest. Wat een verdriet. En wat een verdriet heb ik nog. Wat heb ik veel gepraat met mensen, wat heb ik veel op deze site gekeken. En wat ben ik dichter bij familie, vrienden en collega's komen staan door mijn verdriet.

Nog steeds huil ik af en toe, vanmiddag nog, vannacht na een feestje op de fiets naar huis. Waar ik geen rekening mee had gehouden is dat ik weer verdriet krijg op het moment dat ik mensen zie of spreek die ik nog niet heb gezien sinds het uit is. Of dat ik mijn eigen omgeving hier in m'n huis, werk en stad wel weer onder controle heb. Maar ik had er geen rekening mee gehouden dat als ik in een nieuwe omgeving kwam, ik dan weer zo verdrietig zou zijn. Ik voel me rustig en sterk, weet dat het goed gaat komen. Ik ben niet radeloos. Maar soms komt het zo ontzettend hard aan weer. Dat ik hem mis. Dat hij me nooit meer op mn rug zal kussen als hij 's nachts naar het toilet gaat en denkt dat ik slaap. Dat hij nooit meer lieve briefjes in m'n huis gaat achterlaten. Dat hij nooit meer lieve mailtjes stuurt en zegt dat hij zo blij met me is(wat hij, als ik hem mag geloven, tot het laatste moment was. al was het hier en nu niet genoeg, en was de toekomst ondenkbaar).

dag mede-ldvd'ers,

de laatste dagen vraag ik me iets af. ik merk dat ik de steun op deze site erg waardeer, maar ik heb ook het gevoel dat ik wel heel veel aan het kijken ben, als ik in de buurt van een pc ben ga ik steeds kijken of er al nieuwe posts/blogs/verhalen op staan. en ik vraag me af of dat me op een bepaalde manier ook tegenhoudt om verder te gaan. vooral van de wat langere gebruikers ben ik hier benieuwd naar. ik zie vaak mensen die online zijn, en dan ga ik op hun blogs klikken. soms zijn die al vrij oud, en hebben ze al een tijdje niets meer gepost. of wel, en dan blijkt dat het vrij goed met ze gaat. hoe is jullie ervaring daarin, wat maakt dat je na heel lang soms weer gaat kijken?

kennen jullie dat, dat het eigenlijk een paar dagen heel goed gaat, dat je in de fase van acceptatie en berusting zit, en dat je dan ineens zo'n moment hebt waarop je hem zo ontzettend mist? en dat je dan niet kan ophouden met huilen? dat het even terugkomt allemaal, dat je ineens zo ontzettend verdrietig bent? het is pas drie weken uit, ik heb helemaal geen contact meer gehad, op mijn verzoek. dus ik ga eigenlijk best wel goed. maar toch, soms komt het dan terug en wil je gewoon naar hem toe, heb je de neiging om je telefoon te pakken.

een vriend van mij heeft mijn computer zo ingesteld dat ik niet meer op zijn hyves profiel kan. dat werkt heel erg goed. en toch dan op het moment dat het niet goed gaat, voelt hij ineens zo ver weg terwijl hij zo dichtbij me was...