Heb al een tijdje (paar dagen? Een week?) niet meer van me afgeschreven en volgens mij heb ik het weer hard nodig. Wat nu, vraag ik me af? De eerste vijf weken zijn voorbij, eigenlijk sneller voorbij gegaan dan de laatste maand in mijn relatie want ook al was het nog fantastisch werd ik wel al onrustig. Zaterdag ga ik op vakantie, waar ik heel veel zin in heb. Ik ben ?¢‚ǨÀúgoed' en ?¢‚ǨÀústerk' bezig aan de ene kant, en aan de andere kant heb ik nu het gevoel dat ik stil sta in het verwerkingsproces. Het eerste verdriet en het gemis heeft weer plaats gemaakt voor de angst om alleen te zijn. Het gemis dat ik niet meer samen ben met iemand, met hem.

Het is een groot voordeel aan het geen contact hebben dat ik de prikkels niet heb, niet heen en weer geschoven wordt tussen allerlei emoties van hoop, wanhoop, lege opluchting of geluk. Het is alsof hij dood is ofzo. Maar ik voel een grote leegte, van iets dat ik had waar ik zo gelukkig mee was en dat nu weg is. Dat ik verder moet, alleen. Ik wol helemaal niet alleen zijn. Ik vond het zo fijn in die relatie. Het was tot het laatste moment zo fijn. Ik merk nu dat ik heel erg op zoek ben naar andere singles en me probeer te realiseren dat het niet érg is om alleen te zijn. Het is zo stom, ik ben namelijk niet alleen, heb geweldige vrienden en familie, zelfs te veel sociale afspraken deze week. Nou ja, teveel, als ik thuis zit zit ik toch alleen maar achter mijn computer en kan ik mezelf nergens toe zetten. Bijvoorbeeld koken: vandaag weer een opmerking: jeetje je bent wel heel veel afgevallen, staat je goed hoor! Tja, maar ik weet hoe het komt. Eten inruilen voor sigaretten is not the way to go. Maar ik zie nu niet echt hoe ik dat moet stoppen. En daarnaast: juist tijdens de laatste weken van de relatie was ik een beetje ?¢‚ǨÀújaloers' hoe gek dat ook klinkt op de singles, ik dacht, dat is toch ook wel fijn. En ik hoopte toen dat als het uit zou gaan, dat ik dat vast zou kunnen houden.

Een idioot nadeel aan het geen contact en geen prikkels meer hebben is dat je ook geen concrete aanknopingspunten hebt om er met je vrienden over te praten. Dat klinkt heel stom, maar het is wel een beetje zo. Hoe gaat het? Tja?¢‚Ǩ¬¶ Kom ik weer met m'n verhaal. Hetzelfde verhaal als dat ik al vijf weken heb, want er is niets veranderd. Want het is uit, en ik ben verdrietig. Steeds minder verdrietig op mijn werk enzo, ik kan best wel afleiding hebben en ook echt voelen, hij zit niet constant in mijn gedachten. Het feit dat ik weer alleen ben zit ook niet constant in mijn gedachten. Voor ik hem ontmoette had ik een soort van omslag in m'n gedachten: OK, ik ben alleen. Niemand garandeert me dat ik ooit met iemand samen zal zijn, dus waarom zou ik m'n tijd verspillen met daarover te piekeren? Ik kan er toch niets aan doen, en juist zo'n negatieve houding is, ja, negatief. En ik heb daar vooral mezelf mee uiteindelijk he.

Als het waar zou zijn dat je liefdesverdriet de helft van je relatie zou duren, dan zou het over drie weken klaar moeten zijn. Maar ik geloof daar niet zo in, ik denk dat dit (weer) langer gaat duren dan de relatie zelf. Of is het dan nog liefdesverdriet? Of het verdriet om dat je ?¢‚ǨÀúiets' hebt verloren waar je zo gelukkig mee was. Het is niet zo dat ik ongelukkig ben, ik ben gelukkig maar zit in een ongelukkige periode. Maar ik heb weer gezien dat die relatie zoveel extra glans geeft aan je leven. Soms wilde ik dat het helemaal vervelend was geworden dat ik in die zin ook écht kan zeggen wat ik rationeel wel weet: in een slechte relatie ben je ongelukkiger dan in een goede.

Ik geloof dat ik weer een beetje een terugslag heb. Of niet een terugslag, maar een stilstand, die eigenlijk misschien nog wel meer confronteert want een terugslag, die kan je plaatsen. Dit kan ik niet rationaliseren, dit moet ik gewoon voelen. Op een gegeven moment moet je door. Is dit dat gegeven moment? Ik weet niet zo goed wat nu gaat maken dat ik me weer beter ga voelen, weer sterker, weer uitzichtvoller naar de toekomst.

Is dit een volgende fase? Heeft iemand hier herkenning bij?