Ook ik wil weer wat kwijt, en inderdaad, het schrijven van mijn verhalen en het lezen van jullie verhalen helpt.

Wat gaat dit toch met ups en downs, soms helpt het rationaliseren, ik had en heb zoveel steun aan het praten, praten en praten met mijn vrienden. Maar op een gegeven moment ben je uitgepraat. Dat het uit is, dat is nu een gegeven. Je omgeving voelt niet wat jij voelt, ze zijn erg lief voor me en ik kan praten als ik dat wil, maar het wordt moeilijker waardoor mijn knagende gevoel minder snel weg gaat.

Kennen jullie hyves? Vast wel. Levensgevaarlijk. Dat is de enige plek waar ik nog toegang tot hem heb, want ik heb alle contacten verbroken en hij respecteert dat. En ook al heb ik op die site ook mijn banden met hem verbroken, ik kan toch bij zijn profiel om te kijken. Dat moet ik niet doen, maar dat doe je toch wel. En hij is ineens heel aanwezig daar, heeft zijn profiel vreselijk uitgebreid, meneer is nu pontificaal single terwijl zijn relatiestatus (ook voor mij) daarvoor onbekend was. Je zou het kunnen uitleggen als onrust, doorgaan, maar het verdomme geen datingsite (al moet ik eerlijk zeggen dat ik overwogen heb ook weer een profiel op zo'n site aan te maken, puur ter afleiding). Omdat ik geen enkel contact meer met hem heb weet ik niet wat hij denkt en wat hij voelt. Hij is rechtlijnig, dingen zijn zoals ze zijn, dus is het voor hem een gegeven dat het uit is? Of mist hij me ook? Dat moet bijna wel, we hadden het nog zo ontzettend fijn samen, hij vertelde me toen hij het uitmaakte dat hij nog geen vervelend moment met me had meegemaakt. Ik wel, antwoordde ik hem. Momenten waarop dat verschil in kinderwens in mijn achterhoofd speelde en ik wist dat dat nooit goed zou komen. Momenten waarop ik op m'n tenen ging lopen en me bewust was van m'n eigen gedrag, met hem probeerde te praten maar voor een dichte deur stond. En als ik daarover ga nadenken en daarover ga schrijven dan begrijp ik weer waarom het beter is dat het uit is. Maar het missen overheerst he. Zit ik in de kroeg met mijn liefste vrienden om mij heen achter mijn wijntje en denk ik, kon ik maar weer naar hem toe en tegen hem aankruipen. Denkt hij dat ook soms? Of is het voor hem zo'n gegeven dat het niet bleek te werken dat hij daar helemaal overheen stapt? Hij was ook verdrietig toen het uit ging, hij ging me zo missen zei hij.