Ook ik wil weer wat kwijt, en inderdaad, het schrijven van mijn verhalen en het lezen van jullie verhalen helpt.

Wat gaat dit toch met ups en downs, soms helpt het rationaliseren, ik had en heb zoveel steun aan het praten, praten en praten met mijn vrienden. Maar op een gegeven moment ben je uitgepraat. Dat het uit is, dat is nu een gegeven. Je omgeving voelt niet wat jij voelt, ze zijn erg lief voor me en ik kan praten als ik dat wil, maar het wordt moeilijker waardoor mijn knagende gevoel minder snel weg gaat.

Kennen jullie hyves? Vast wel. Levensgevaarlijk. Dat is de enige plek waar ik nog toegang tot hem heb, want ik heb alle contacten verbroken en hij respecteert dat. En ook al heb ik op die site ook mijn banden met hem verbroken, ik kan toch bij zijn profiel om te kijken. Dat moet ik niet doen, maar dat doe je toch wel. En hij is ineens heel aanwezig daar, heeft zijn profiel vreselijk uitgebreid, meneer is nu pontificaal single terwijl zijn relatiestatus (ook voor mij) daarvoor onbekend was. Je zou het kunnen uitleggen als onrust, doorgaan, maar het verdomme geen datingsite (al moet ik eerlijk zeggen dat ik overwogen heb ook weer een profiel op zo'n site aan te maken, puur ter afleiding). Omdat ik geen enkel contact meer met hem heb weet ik niet wat hij denkt en wat hij voelt. Hij is rechtlijnig, dingen zijn zoals ze zijn, dus is het voor hem een gegeven dat het uit is? Of mist hij me ook? Dat moet bijna wel, we hadden het nog zo ontzettend fijn samen, hij vertelde me toen hij het uitmaakte dat hij nog geen vervelend moment met me had meegemaakt. Ik wel, antwoordde ik hem. Momenten waarop dat verschil in kinderwens in mijn achterhoofd speelde en ik wist dat dat nooit goed zou komen. Momenten waarop ik op m'n tenen ging lopen en me bewust was van m'n eigen gedrag, met hem probeerde te praten maar voor een dichte deur stond. En als ik daarover ga nadenken en daarover ga schrijven dan begrijp ik weer waarom het beter is dat het uit is. Maar het missen overheerst he. Zit ik in de kroeg met mijn liefste vrienden om mij heen achter mijn wijntje en denk ik, kon ik maar weer naar hem toe en tegen hem aankruipen. Denkt hij dat ook soms? Of is het voor hem zo'n gegeven dat het niet bleek te werken dat hij daar helemaal overheen stapt? Hij was ook verdrietig toen het uit ging, hij ging me zo missen zei hij.

Ik denk dat ik niks opschiet met contact met hem. Ten eerste omdat ik eigenlijk geen vragen voor hem heb. Ten tweede omdat ik geen antwoord zal krijgen op de vragen die ik eventueel wel zou hebben. Ik heb al een paar dagen niet meer gehuild, en dat is ook jammer want huilen lucht op. Dit is nu het gevoel waar ik bang voor was, dat vervelende onderbuik gevoel, die lusteloosheid, het slecht voor jezelf zorgen waardoor je je ook niet beter gaat voelen. Dat gevoel waarvan je weet dat dat voorlopig niet weg gaat. Ik weet niet wat ik met mezelf moet doen, moet mezelf tot dingen zetten maar dat wil ik niet, daar ben ik niet gemotiveerd voor.

Dit weekend gaat al wel beter dan vorig weekend, de scherpe randjes gaan van het verdriet af maar het onderbuik gevoel blijft. Het is nu twee weken uit. Ik moet erover blijven praten. Ik weet dat tijd alle wonden heelt. Maar ik mis hem zo. Ik mis hem als persoon. Ik wil dat hij mij ook mist maar ook al zou ik dat weten dan zou ik er niets maar dan ook niets mee opschieten, dat zou het misschien alleen nog maar moeilijker maken. Ik ben veel met mensen om me heen, nog geen avond alleen gehad.

Jullie verhalen versterken dat het goed is om geen contact te hebben, als je idd iets hoort dan ben je blij als een klein kind maar dan moet je daarna die leegte van het geen contact weer aan. Dan wordt er met je gevoelens gespeeld, twijfel en hoop is gif. Zeker in mijn geval omdat het gewoon nooit kan werken, en dat is eigenlijk wel prettig om als houvast te hebben. Maar daar moet ik me wel bewust van maken.

Misschien een wat vaag verhaal, kort gezegd: net als veel van jullie zit ik hier ook vreselijk verdrietig te zijn op een zondagmorgen in mijn huis. Me af te vragen hoe snel dit over gaat. Hem te missen. Te willen dat het anders was gelopen en dat onze ontzettend heftige liefde van de afgelopen tijd, de eerste keer dat ik zoiets mee had gemaakt, en hij ook, als ik hem mocht geloven, wel had kunnen werken...