Lieve mensen,

Heb al een hele poos niets meer gepost op deze site maar nu heb ik er heel erg behoefte aan. Wel heb ik veel van jullie gevolgd. Het gaat goed met me. Het ging heel goed met me, alleen heb ik gister iets rots gezien. Maar daar straks meer over.

Ten eerste realiseerde ik me hoe leeg ik me voelde toen het uitging. Ik realiseerde me dat ik teveel (weer) mezelf had weggecijferd in deze relatie, waardoor ik zelf niet meer wist wat ik nou wilde en wat ik nou leuk vond. Ik was ingekakt. Niet door de relatie, die duurde maar vier maanden, maar ik werd wel extra hard op mezelf teruggeworpen. En ik ben gaan nadenken (dit alles in a nutshell), boeken gaan lezen (ontzettend bedankt voor de tip van de Kracht van het Nu, Freespirit), ik ga een cursus doen in april, een soort cursus waarin ik leer wat mij belemmert in mijn leven en wat mij helpt om te bepalen waar ik nou gelukkig van word. En ik vind het knokken soms hoor, ik ben zo bezig met hoe ik me voel. Iedere dag weer. Maar het gaat goed, ik krijg complimenten over hoe ik bezig ben enzovoorts. Ik zit nog midden in mijn verwerkingsproces. Mijn ex is heel snel doorgegaan.

Gisteren kon ik het niet laten. Ik heb wegens het geen contact en geen gezamenlijke vrienden en het niet meer op Hyves kijken helemaal geen prikkels meer. Ik zat er een beetje in vast denk ik. Gisteren had ik een prikkel nodig. En ik ging op Hyves kijken. Die prikkel kreeg ik hoor. En flink ook. Meneer is smoorverliefd. Hij schreeuwt het van de daken. Ik kwam teksten tegen als "ik ga nu een week skien maar ik ga m'n meisje zo missen", "ik wil dansen, ik wil springen, ik ben zo ontzettend verliefd, het leven is verrukkeluk!", "ik ben deeply, madly in love en zij ook." Lekker dus. De meest extreme prikkel denk ik. En dat terwijl ik nog midden in m'n verwerkingsproces zit. Ik heb twee uur geslapen vannacht. Ik denk dat ik nu nog in een soort van roes zit. Heb op zich wel gefunctioneerd op m'n werk vandaag. Heb nog niet gehuild. Ik ga zo sporten. Ik weet echt niet hoe dit gaat vallen, want ik ben al 'best ver'. En kijk, ik verwijt hem niks, het is drie maanden geleden, hij mag. Natuurlijk mag hij. En ik heb geen spijt ook dat ik gekeken heb want dit was misschien wel wat ik nodig had om het helemaal achter me te laten ofzo.

Heel rationeel en ik sta daar ook achter. Gevoelsmatig... ik ben alleen. En hij niet meer. Blijkbaar is er tussendoor ook nog een ander meisje geweest. Wat ik vermoedde was ook zo: voor hem is het geweest. Hoe hij zich ooit voor mij voelde is hij allang vergeten. In feite verandert er niets aan mijn toekomst hierdoor, ik bedoel, uit elkaar waren we toch. Maar nu moet ik wel nadenken over dat hij met haar op de bank zit op zondagen terwijl mijn weekenden eigenlijk nog best wel lang duren, en ik dat al moeilijk genoeg vond.

Het gebeurt mij op de een of andere manier iedere keer lijkt wel, ik bereid ze voor op hun grote liefde. Vijf keer liefdesverdriet, vijf keer gebeurt zoiets als dit. Al is dit wel erg extreem. Ik moet daar niet in blijven hangen, ik ben er nog niet onzeker van. Maar ik weet echt niet hoe ik me de komende dagen ga voelen als de klap is gekomen want ik denk dat die nog niet is gekomen.

En ergens ben ik ook opgelucht. Het moment waar je bang voor bent: hij heeft een ander... is nu gekomen. Daar hoef ik dus niet meer bang voor te zijn. Nu is het er gewoon. En nu MOET ik wel verder, verder nog dan ik al was. Ik had net een vriendin aan de telefoon en die vond het wel jammer dat ik dat niet zelf een plek heb kunnen geven dit keer, maar dat het een extern iets is wat je in een stroomversnelling gooit.

De komende weken worden lastig, ik was vanochtend al prompt een kilo lichter. Bijna niet gegeten vandaag, krijg niets weg. Zelfs het kopje soep dat nu naast me staat is moeilijk. Ik leef op nicotine. Maar, ik ga zo wel sporten met een vriendin. Ik heb wel zin in de toekomst en in het plannen van dingen. Ik ben nog niet ingestort vandaag. Maar ik ben wel een soort zombie.

Lieve mensen, ik hoop reacties van jullie te krijgen! Naar he dit? Die teksten ook. Over the top zijn ze bijna. Ik ben een passerend schip in de nacht geweest. En ik zit er nog steeds mee.

Liefs, Aletta