Heel lang heb ik niks meer in me dagboek geschreven. Met een paar van jullie heb ik nog wel eens contact, maar hierbij weer eens een klein berichtje van mij.

Het is inmiddels zo'n 3 maanden geleden dat mijn ex en ik elkaar hebben gezien en gesproken. Het gaat ook veel en veel beter met me. Het is nu wachten op nog 1 confrontatie. Vorig jaar oktober boekte ik met 7 vrienden een reis naar Florida. In februari hoorde mij ex dat zij ook naar Florida moest voor haar werk/studie. In die tijd hadden we nog contact, vandaar dat ik weet dat we in hetzelfde vliegtuig zitten. Een heel verkeerd lot uit de loterij.

Het is treurig dat ik hier mijn verhaal moet doen, omdat ik toch echt in de waan was dat mijn relatie beter was dan anderen, en mijn relatie nog zeker jaren zou duren. Niet dus.
2,5 jaar hadden we een relatie, een toptijd. Nauwelijks ruzie, veel humor, veel affectie, veel goede gesprekken. Geweldig vond ik hem. Hij was het helemaal en ik adoreerde hem zowat. Hij was net zo gek op mij en het eerste jaar hebben we elkaar dan ook praktisch iedere dag gezien, we sloten ons eigenlijk voor de buitenwereld af. Het tweede jaar was wat dat betreft wat gezonder, we focusten ons meer op ons eigen leven en bleven daarnaast nog gek op elkaar. Totdat hij het wel heel druk kreeg. Twee weken terug, een donderslag bij heldere hemel. Hij zei dat hij het niet meer zag zitten, hij was te druk met andere dingen, bovendien nog zo jong, hij zat niet lekker in zijn vel en wilde iets anders met zijn leven. Was niet meer verliefd op mij, maar kwam daar 3 minuten later alweer op terug. Na twee uur praten besloten we dat we 2 weken een break zouden nemen.Niet bellen, niet zien. We gingen nog uit eten 's avonds en hij zei vol overgave dat 'dit helemaal goed ging komen'.

Bij ons is het op het moment kermis. Ik zie hem dus ook regelmatig en hij heeft mij vanaf donderdagavond genegeerd.Op een ruzie zaterdag na. Dat heeft me veel pijn gedaan en ik was woest op hem. Hij heeft via zijn zusje gehoord dat ik boos op hem was en hij belde mij gister. Ik heb ook gezegd dat ik vind dat ik het niet verdien dat hij mij negeert alsof we nooit iets gehad hebben. Dat doe je niet na 5.5 jaar. Ik had ook dingen gehoord waar ik ook boos over was en wat ik van hem ook nooit verwacht had. (zie vorige dagboeken)
Ik heb ook tegen hem gezegd al is het maar hallo en doei wat je zegt. Ik heb hem ook duidelijk gemaakt dat ik niet weet of ik hem eventueel nog terug zou willen (zie verhaal). Het gedrag dat hij heeft laten zien bevalt me niet en ik herken hem niet.

Hoi

Ik Kom Hier vaak kijken naar de verhalen van mensen
en heb hier ook veel zitten lezen vlak nadat mijn relatie ovver was, maar heb echter nooit echt mijn verhaal neergezet. Maar mischien heeft iemand er iets aan en heb nu toch niks beters te doen....

AnyWay, A is in mijn leven het enige meisje geweest dat mijn hart echt heeft weten te veroveren. Ik Zag haar zown 4 jaar geleden voor het allereerst en was meteen verkocht, het was echt liefde op het eerste gezicht. Langzaam kwamen we met elkaar in contact en uiteindelijk kregen we dan verkering. Ik was echt smoorverliefd op haar en ze was het meisje van me dromen, het meisje met wie ik alles kon delen en bij wie ik echt mezelf kon zijn. Ik beschouwde haar echt als de ware en ze zei vaak dat ze mij ook zo zag. Ik ga niet het hele verhaal hier neerzetten aangezien ik me meer wil richten op wat er gebeurd is na de breuk en hoe ik het verdriet heb verwerkt, maar iig zag ik haar als het meisje met wie ik de rest van me leven wilde delen.

Op deze pagina vind je alle ingezonde verhalen van leden van ldvd.nl

Ga naar de ingezonden verhalen.

de eerste week nadat het uit was was ik een hoopje ellende. het klassieke verhaal. niet meer kunnen eten, alleen maar met vriendinnen bellen, heel veel roken (je moet toch wat, ik rookte bijna nooit maar kreeg nu zelfs 's ochtends zin om een sigaret op te steken) en heel erg veel huilen. Ik vroeg me trouwens ook af wanneer dat huilen een keer ophoudt.. ik bedoel dat wordt ergens in je lichaam aangemaakt maar dat moet toch een keertje op zijn? soms had ik dat ook wel..dat ik dan nog wel wilde huilen maar ineens een soort verdoofd was en niet meer kon. Ik denk dat dat de momenten zijn waar de voorraad tranen gewoon op is. Ik zat op een gegeven moment in de auto te huilen. Ik was weer bij ons huis geweest en hij was er ook. Hij deed zo verschrikkelijk koeltjes dat ik het niet meer trok en er vandoor gegaan ben. daar zat ik weer op weg naar mn moeder. en in de auto kan je zo heerlijk janken en bleren..toch niemand die je hoort of ziet. Op een gegeven moment zat ik echt in mezelf te jammeren en had zin om te schreeuwen."ARGGH wan-neer-houdt-dit-nou-een-op?" "maak dat het ophoudt ik trek dit niet meer!" riep ik.