Toen ik erachter kwam dat mijn vriendin achter mijn rug om aan het roken was zonder dat ik er ook maar iets van af wist, stortte mijn leven in. Al die tijd heeft ze iets gedaan, zonder het mij te vertellen. Ik had zo nu en dan wel mijn vermoedens, maar ik vertrouwde haar genoeg om haar antwoorden op mijn vragen te accepteren. Ze is oneerlijk geweest en heeft dingen gedaan achter mijn rug om, zeker omdat ze weet dat ik roken HAAT. Diezelfde dag hebben we veel gepraat: Ik wilde bij haar blijven, zij vond zichzelf niet goed genoeg voor mij. Met veel pijn en moeite hebben we afgesproken dat ze niet meer gaat roken & eerlijker zal zijn. Op t einde van de avond heb ik haar een laatste sigaret uit haar pak gegeven als soort van tegemoedkoming. De daaropvolgende nacht heb ik niet kunnen slapen vanwege het enorm aantal nachtmerries en gedachtes dat door me heen ging: Ik zag haar roken, zonder het ooit te hebben gezien. Nog erger wordt het, doordat ik wist dat het kwam door een goede vriendin van ons. Ik heb haar die dag erna gebeld om erover te praten - een van de weinige jongens die zn gevoelens uit. Vervolgens krijg ik te horen: laat me met rust, en: ik heb hier geen zin meer. Na haar 3 x gebeld te hebben besloot ze op MSN te komen. Daar weer flink gepraat, waarop ze uiteindelijk zei: Ik ben een bitch he? Well guess what! Vanaf nu hoef je niet meer met mij te leven.

soms zit ik in de auto (auto en douche zijn altijd van die denk-momenten) en dan denk ik aan hem. en hoe het kan dat hij niet belt, niet sms-t, niks laat horen. Kijk, dat ik dat niet doe..dat komt omdat ik ertegen vecht. Ik moet wel!
want ik weet dat geen contact beter is..dat ik hem daardoor sneller zal vergeten en ik het sneller verwerk en weer mn eigen weg kan gaan. (tenminste..dat denk ik. of het echt beter is voor het verwerkingsproces weet ik niet). Maar hij dan? zou hij nooit eens foto's zien, een liedje horen, aan me denken en dan ontzettend de behoefte krijgen om me te sms-en, bellen, spreken of zien?? ik kan me het haast niet voorstellen!? Vannacht droomde ik dat ik een brief van hem kreeg.

Als ik sommige verhalen hier lees lijkt mijn ervaring voor anderen misschien eerder klein, maar daarom voel ik me zeker en vast niet beter. Het is allemaal een tweetal maanden geleden begonnen op reis. Ik had een avontuurlijke reis geboekt via een touroperator naar een verre bestemming, samen met een groep mensen die ik niet kende. Oorspronkelijk beschouwde ik haar louter als een reisgenoot, waarbij ik die eerste week ook vooral met een aantal anderen doorbracht.

Na die eerste week begon zij zich het wat moeilijk te krijgen, ze had last van het vreemde voedsel en water gekregen met de gekende gevolgen. Nu ik ben iemand die met iedereen overeenkomt en niet wil dat iemand tijdens de reis alleen moet lopen. Iedereen is de moeite waard om te leren kennen. We brachten samen veel tijd door, liepen praktisch altijd samen, hadden veel gesprekken over allerlei onderwerpen, hadden dezelfde interesses, kozen voor dezelfde activiteiten, ?¢‚Ǩ¬¶ Na een tijdje begon ik te vallen voor haar karakter: verstandig, zelfstandig, iemand die weet wat ze wil, maar tegelijk ook heel gevoelig en teder. Iemand die van tijd tot tijd behoefte had aan een oppeppend gesprek. Samen met haar karakter, begon ik ook haar uiterlijk te appreciëren, wat me eerder nog niet opgevallen was.

Het is nu al bijna 2 wk uit en ik begin nu echt alle gewoonte dingen te missen. Samen bij mij thuis zitten, samen wakker worden, samen op stap enzo. Ik ben mijn maatje kwijt. De ene persoon waar ik altijd vanuit kon gaan dat hij er was. Ik kan niet van vrienden verwachten dat ze er altijd voor me zijn. Dat kon ik van hem wel. Ik heb nu al 2 dagen niets anders dan depri gevoel. Wanneer houd het op. Hoe kan ik dat gemis kwijtraken. Ik wil me zo niet voelen. Het doet veel te veel pijn. Het stomme is nog dat ik hem niet zozeer mis maar gewoon zijn aanwezigheid. Hij heeft veel dingen geflikt en ik wil hem niet terug maar ik ben wel zijn aanwezigheid kwijt en ik voel me dus echt eenzaam.

Ik kan alleen maar huilen, al die tijd gaf hij mij al zijn liefde deed alsof we voor altijd bij elkaar zouden blijven en zei zelfs dat als het ooit over zou gaan, dat ik zo door zou kunnen gaan met mijn leven.Het omgekeerde is gebeurd.
Ik heb hem gisteren gesmeekt om te komen ik kon het gewoon niet laten.Hij kwam uit medelijden door mijn gehuil.Hij voelde zich schuldig dat hij mij zo achter had gelaten.Hij gaat echt weg naar australie zomaar opeens.Het is zijn droom en ik mag niet mee, ik mag niet na een half jaar komen.Opeens is zijn liefde weg voor mij.En ik begrijp er helemaal niks van ik was de steen met het muurtje en hij was de emotional boy.Maar de wereld is omgedraaid ik ben van de sterke de zwakke geworden.Terwijl hij beweerd dat ik hem heb leeggezogen.

Ik hield zoveel van hem.1 jaar woonden we samen.een mooie tijd tot we besloten te gaan reizen door europa.3 dagen later kwamen we terug het hij maakte het zomaar uit.
Al die tijd gezegd dat hij zoveel van me hield en niet zonder me kon.Ik was de sterke en hij heeft mij opgeslokt met zijn liefde en mij nu naar beneden geholpen.
Eerst was ik zo verdrietig nu ook, ik kan niet slapen, niet eten niks meer.Nu moet ik hieruit zien te komen.
Het ergste is het is echt over hij heeft een ticket gekocht voor azie en is straks weg.
Zijn liefde is over en ik blijf achter met het verdriet.
Wat doet dit zeer en wat voel ik me leeg in mijn leven en dat hij niet meer naast mij ligt als ik wakker word.

ik heb gisteren mijn laatste paar spullen opgehaald bij mijn ex. Ik zou eigenlijk pas volgende week mijn spullen op gaan halen, maar de afgelopen week ben ik er steeds meer tegen op gaan zien, omdat het al wel bijna 2 maanden uit is, maar dit het definitieve karakter ervan alleen maar meer bevestigd. Vreselijk vond ik die gedachte en daarom heb ik van de week gebeld en afgesproken dat ik mijn spullen eerder wilde ophalen. Gisteren was het dan zover, samen met mijn broertje ben ik naar haar toe gegaan. Eenmaal aangekomen was ze nog niet thuis, maar kwam ze er vlak daarna aan. Ik voelde me echt klote en ik was best wel wat afstandelijk.