Het wordt weer avond en het gevoel van eenzaamheid is weer vreselijk sterk. Wat ik ook probeer te denken of te doen, niets helpt om van de rotgedachten af te komen.
Het liefst had ik zelf gehad dat ok en niet mijn vrouw degene was die ergens anders naar toe was gegaan, dan had ik tenminste niet langer in dit rothuis met al zijn herinneringen en met nog zo veel van haar spullen gezeten.
Er staan zelfs nog heel veel schoenen van haar in de slaapkamer, iedere keer als ik de slaapkamer in loop kijk ik er tegen aan... maar ik kan ze niet weghalen, dat zou het besef alleen maar groter maken dat ze weg is.

Eerst wou hij iets met een meisje dat ik ook ken, een hoer want ze doet niets anders dan vreemd gaan(zie vorige dagboeken). Toen kwam hij erachter dat ze gezoend had met zijn maat. Hij goed pissig en was er helemaal klaar mee. Toen de dag erop wist hij het allemaal niet meer wat hij wel en niet wou. Nu heb ik vandaag gehoord dat hij toch er weer in is getrapt. Hij heeft weer met haar gezoend en wil er dus nog wel iets mee. Fijn voor hem maar als zij hem besodemieterd, wat zeker gebeurd, dan hoeft hij niet meer naar mij te komen. Ik wil een goede vriendin voor hem zijn maar als hij zich niets van zijn vrienden aantrekt dan is dat voort zijn eigen probleem. Het ergste van alles is dat ik beelden voor me zie van hun samen. Ik word er echt kotsmisselijk van. Graag tips over hoe ik hierdoor kan komen

Vandaag is het weer de 25ste... mijn vrouw en ik zouden nu 5 jaar en 7 maanden precies bij elkaar zijn geweest...
Ik haat de 25ste! Over niet al te lange tijd (4 november) zouden we nog maar een jaar getrouwd zijn geweest.
Mijn trouwring zit weer opgeborgen in het doosje waarin ze gekocht zijn, samen met onze trouwfoto's ligt hij nu in de lade. Iedere keer als ik in die lade kijk wil ik naar onze foto's kijken, maar ik kan het niet!
We hebben zelfs een filmpje van ons trouwen, daar kan ik al helemaal niet naar kijken! Dan zie ik weer hoe intens gelukkig we op dat moment waren en wordt het intense verdriet waarmee ik nu zit alleen maar sterker en sterker...

Het begon allemaal toen ik op 20 jarige leeftijd het ouderlijk huis verliet om op mezelf te gaan wonen.
Niet lang nadat ik op mezelf was gaan wonen wilde ik een keer een gat in mijn jaszak repareren waarvoor ik een naald gebruikte die ik later kwijt was. De volgende ochtend kwam ik uit bed en ging er met mijn rechtervoet in staan, hierdoor moest ik naar het ziekenhuis om de naald te laten verwijderen en ik kwam op krukken te lopen.
Een paar dagen later liep ik met een toendertijd goede vriend samen naar de winkel, ik had een t-shirt aan van Guns 'n Roses, had lang haar, en zij zat op een stroomvoorzieningskastje dat naast haar huis stond... ze zag mij en ze was op slag verliefd... vertelde ze later.

gisteren heb ik je gebeld of je niet eens naar je kinderen zou komen kijken.........je komt dalijk gatver!!! ik heb er echt helemaal geen zin in! als ik je niet zie dan zijn die gevoelens van verwarring niet zo erg aanwezig.....ik ben al twee dagen misselijk want ik ga je dalijk zeggen dat ik niet meer op jou wacht!!! dat het voorgoed voorbij is......ik hoop dat ik dat durf. jij wilde dat ik zou wachten tot je uitg........ was eerst was ik nog van plan om dat te doen ook!!!!!! ik ben gelukkig verstandig aan het worden,je hebt kansen genoeg gekregen van mij maar nu ben ik op en helemaal kapot.

dag allemaal het is weer een tijdje geleden dat ik hiero geschreven heb. maar het is nu bijna 3 a 4 maanden uit en het gaat goed. begin in te zien dat hij niet de enige is voor mij. heb ook een tijdje geen contact meer met hem, had zijn telnr verwijdert en msn en hem genegeerd en het werkt tenminste bij wel goed. eerst maakte hij het uit daarna niet lang erna had ie een ander, dan nog mij smsjes gestuurd dat het wil wou proberen en dat ie me miste terwijl hij gewoon een ander had. vervolgenst niks meer van zich laten horen dus mij valse hoop gegeven. toen had ik het echt gehad met hem. als ik hem zie negeer ik hem gewoon en dan stuurt meneer een smsje van dat ie niet snapt dat ik boos op hem ben! hoe achterlijk kun je wezen.