gister avond, redelijk bezopen maar nuchter van geest.
een pracht van een vrouw, ik met het lef dat ik nuchter niet heb vraag haar om heel ff mee naar buiten te gaan omdat ik het haat om te moeten roepen om mezelf verstaanbaar te maken. eerst vertrouwde ze me niet zo, dat zag ik meteen maar omdat ik een paar van haar vrienden ken gaf ze dan toch toe. wat ik haar juist verteld heb is me net iets te persoonlijk om zomaar te lezen te zetten maar het kwam er op neer dat ik haar als enige op die hele ***fuif zag zitten (wat de zuivere waarheid was) en haar wat beter wou leren kennen. ik ben eenmaal niet het type "laat ons er meteen invliegen!" en de keren dat ik echt naar iemand die "interresant" is ga zijn zeer schaars.

Hoe dom ik ben geweest, want ik heb haar zelf door gestuurd.

hoe het is begonnen:
ik heb haar leren kennen door haar broer wie toen 1 van de enige vrienden was die ik wou hebben, eerst hadden we niet veel anders dan woorden. geplaag en gesar, maar ja je weet hoe dat gaat, toen ik er al een tijdje vast bezoek was begon onze relatie te verbeteren ,we kregen zeer goede gesprekken en het gevoel dat we op elkaar konden vertrouwen.
op een keer toen Jeroen nog niet wakker was ofzo, leed het gesprek tot een vonk. ik was plots tot over m'n oren verliefd op die meid en kon niet anders meer dan haar voor me winnen. zagen,zagen,zagen....ow sh*, dit werkt. we waren een stel, alles ging prima maar haar moeder was er gigantisch hard tegen en misschien dat het daardoor wel zo goed ging. Ik kon met haar praten over wat ik belangrijk vindt en luisteren zonder verveeld te raken, dit was liefde!

Gisteren heb ik hem op de kermis gezien. Hij blijft me negeren. Ik heb ook gehoord dat hij tegen een vriend heeft gezegd dat hij helemaal over mij heen was en dat hij vanavond het bij een ander meisje zou gaan proberen. s'Avonds ben ik hem ook nog tegengekomen maar weer hetzelfde. Negeren. Waar ik op het moment heel bang voor ben is dat ik toch ga bezwijken voor hem als hij besluit toch nog terug te komen. Dat is makkelijk voor hem want hij denkt dat ik op hem blijf wachten maar na alles wat ik achteraf gehoord heb wil ik dat niet meer. Ik ben alleen heel bang dat ik geen andere jongen meer tegenkom. Ik ben te dik en ben daardoor ook bang daarvoor.

ben toevallig (ja echt) op deze site terecht gekomen. heel erg toevallig want het is net 3 en een halve week uit. Hij zag het niet meer zitten. Waren anderhalf jaar samen en woonden daarvan een jaar samen. Ik ben 29 en het is de eerste keer van mn leven dat iemand anders voor mij beslist dat ie niet meer met mij wil zijn. De eerste week kon ik alleen maar huilen, ging de wereld een beetje aan me voorbij alsof je een beetje verdoofd bent. Herken alle andere berichten die hier staan..ook het gevoel van: " wanneer houdt dit klote gevoel nou eindelijk eens een keertje op?". In de eerste week dat het uit was hebben we gebeld en gewoon al mn gevoelens er uit gegooid. Gehuild, gezegd dat ik spijt heb van alle liefde en energie die ik erin heb gestoken, spijt van alle herinneringen. Hij zei namelijk: " we hebben toch hele mooie herinneringen?" HAH flikker op met je klote herinneringen..wat heb je eraan! rot op zeg! Hij was verder rustig en koeltjes, bah. Op een gegeven moment trok ik dat niet meer. Totdat ik iets zei dat hem raakte.. snotterend zei ik dat hij moest beloven dat hij 'ons' koosnaampje niet tegen iemand anders zou zeggen. Daardoor moest ie ook huilen. Het leek zowaar alsof hij ook gevoel had. Ik waarschuwde hem dat dit een fijn gesprek was maar dat ik vast en zeker nog naar zou gaan doen in de toekomst. " nou, dan denk ik gewoon aan dit gesprek" zei hij snotterend. Sindsdien is hij koud, kil en zakelijk. En dat doet pijn. Het voelt alsof het allemaal niks betekend heeft. Alsof je vreemden bent. Vreemden die elkaar eigenlijk ook nog eens niet mogen. Een soort noodzakelijk kwaad als je elkaar moet spreken. We wisselen elkaar nu af in ons huis. Daarvoor moeten afspraken gemaakt worden en tot nu toen ben ik steeds degene die daarvoor belt, sms-t. Het liefst zou ik hem helemaal uit mn leven snijden want zijn harde, emotieloze houding doet teveel pijn. Wat is dat toch met die mensen die denken dat ze zo moeten doen? Misschien halen ze zichzelf in hun hoofd dat ze zo moeten doen omdat we anders weer hoop krijgen? Wat een onzin. Ik zie heus wel in dat het niet meer goedkomt. Ook als je weet dat iemand jou niet meer ziet zitten en dus niet meer van je houdt (want mensen die het uitmaken en zeggen dat ze nog van de ander houden..dat vind ik zo'n onzin) zorgt dat bij mij ..voor een wegebbend gevoel van liefde..dat wordt automatisch minder lijkt wel.

Ik heb vandaag op de site mijn verhaal gezet. Het is wel goed dat ik dat gedaan heb omdat ik dan mijn gedachten kan ventileren. Dan blijft het niet rondspoken.
Ik heb er echt moeite mee hoor. Die gewone dingen die nu niet meer gewoon zijn. We belden elkaar altijd elke dag en in het weekend was hij altijd bij mij. Afgelopen weekend was mijn eerste weekend alleen in 5.5 jaar. Dat was even slikken. Ik heb ook elke keer zenuwen over of hij belt of langskomt. Ik ben nu ook erg kwaad op hem maar dat lees je in mijn verhaal wel hoe dat komt. Ik ben van plan vanavond al zijn spullen op te ruimen maar ik weet niet of ik dat eigenlijk al wel wil. Het doet zo ontzettend veel pijn. Ik voel me echt verraden door hem en dat terwijl ik dat van hem helemaal nooit verwacht had.

Ik heb 07-07-04 te horen gekregen van mijn vriend dat hij door een ruzie die 2 weken eerder geweest is anders over mij is gaan denken. Hij houd niet meer genoeg van me om bij me te blijven. We hadden al 5.5 jaar een relatie.
Hoe kunnen die gevoelens toch in een keer weg zijn.
Tijdens dat gesprek kwam er ook uit dat hij gevoelens had voor een ander( die ik ook ken ). Hij had het er ook met haar over gehad zei hij. Hij wou het uitmaken maar toch zelf ook wel op zoek gaan naar een oplossing omdat hij zei dat hij het niet zomaar op wil geven.
Nou goed ik had toch weer hoop dat het toch nog goed zou kunnen komen. Heb vanaf die dag niets anders kunnen doen als huilen. Ik kon niet boos zijn op hem omdat hij eerlijk was geweest.