Vandaag een SMS-je.

"Hoe is het met je? Ik ga vanmiddag naar het subtropische zwembad, mail je vanavond"

Dus ik denk, ik bel even. Had haar stem al een hele tijd niet meer gehoord... en gisteren niks van me laten horen de hele dag, wat ik erg knap vond van mijzelf... dus...

Is ze aan het werk.. Schoonmaken bij een discotheek. Ze neemt wel even de tijd om te praten.

Ik ben natuurlijk geschokt dat ze in 1 week al werk heeft in haar nieuwe plaatsje, waar ze eigenlijk tijdelijk heen ging "om na te denken".

Somber gesprek. Ik emotioneel, zij totaal niet.

Gaat allemaal prima daar. Haar nieuwe vriendin laat zien dat ze echte gevoelens heeft voor mijn vrouwtje. (dat was dus de 2e keer slikken) en ze is blij dat ze al werk heeft voor 3 keer in de week. Ze zei dat ze me in het begin heel erg heeft gemist, maar dat dat nu minder wordt. - ja vind je het gek... ze doet vanalles om maar vooral niet te hoeven nadenken... Dat zei ik dus ook...

6weken geleden is het nu dat ze bij me weg is ik kan het niet meer trekken ik vind nergens geen levensvreugde meer in en word gek van het alleen zijn,is de wereld dan zo verrot dat we zoveel pijn moeten lijden, waarom word er niet meer gevochten voor elkaar,hoe kan liefde vervagen terwijl je alles zo goed voor elkaar hebt,en z'on mooi leven opgebouwd hebt met zn tweeen.
En dan zeggen ze dat je ooit weer gelukkig zult worden,ik weet het niet hoor het zal best maar dat is nog heeel ver weg.

No more pain......dat zou fijn zijn

Ik heb al bijna een jaar een soort van relatie met een 9 jaar jongere man. We zagen elkaar niet zo vaak maar ik was wel verliefd. Na een paar maanden werd hij verliefd op iemand anders en was ik toch wel gekwetst. Elkaar 2 maanden niet gezien en daarna voorzichtig het contact opnieuw hersteld. Ik had mijzelf vrij afstandelijk gehouden met het idee "ik wil niet opnieuw gekwetst worden" en "het is leuk zolang het duurt".
Nu zien we elkaar best vaak (al weer 5 maanden) en shit ik word dus weer verliefd en ergens baal ik ervan, maar het gebeurd gewoon.
Ik weet niet wat hij nu precies voor mij voelt. Hij komt vaak en het is gezellig en geweldig. Hij stuurt SMSjes met lieveling. Ik weet dat ik aan hem moet vragen wat hij voor mij voelt, maar te gelijker tijd ben ik bang voor wat hij zal zeggen. Ik voel mij best onzeker hierover. Aan de andere kant als hij hetzelfde heeft schiet dat dus niet op.

Vandaag reed ik naar een veilig oord. Weg van alle gekte. Die gekte van de normale wereld. Onderweg dacht ik telkens aan jou. Het is zo pijnlijk duidelijk dat op ieder moment dat ik geen afleiding kan vinden ik maar verre van compleet ben. Ik mis jou. Wanneer ik aan jou denk dan zie ik en voel ik jou. Ik geloof niet dat het gevoel van, van jou houden ooit nog over zal gaan. Voor mijn vertrouwde omgeving ben ik weer de oude, de koele en de stille en niet de vrolijke en de warme. De koele en de stille verkies ik verder te blijven. Ook al zit er nog zoveel warmte in mij heb ik het telkens koud. Het was zo fijn, zo fijn om niet alleen te zijn. Zo fijn om iemand te vertrouwen. Zo fijn om mijzelf te kunnen delen. Nu hoeft dat niet meer. Immers die keren dat dat mij overkwam ging je weg, dood of was niet echt. Ik kan het niet meer opbrengen om het nog eens te proberen. Te leven in die wereld waarin ik blij kan zijn en het niet koud hoef te hebben. Daar waar ik niet alleen ben.

Soms denk ik dat het lukt. Soms denk ik dat het niet lukt.
Vanochtend net als gister een giga dip. Naarmate de dag verstreek ging het wel beter.

Ken mezelf helemaal niet terug zo..
Weet ook niet zo goed wat ik wil.. (alleen niet wat ik nu voel) twijfel echt aan alles.. word er helemaal gek van..

Is hopelijk maar tijdelijk.. wacht maar gewoon af wat de nieuwe week me allemaal weer brengt en vanavond maar weer proberen even leker uit te gaan en nergens aan te denken..

In mijn hart
is het zwart
Zonder jou
is het leven lauw
Ik moet je los laten
je niet haten
Je ging snel al met een ander
ik ben de buitenstander
Vraag me af
waarom zo laf?
Afschuwelijk is dat
in mijn hart een gat
Waar ben jij mee bezig?
Mijn lieverd was allang verdwenen
nu alleen maar wenen
Zelf doorgaan
'ons'is vergaan

Hallo,

Onlangs heeft mijn vriendin mij laten weten rust te willen hebben.
En dat doet me zeer, veel pijn.

Er zit 7 jaar tussen ons. Het probleem ligt bij haar ouders. Die accepteren mij niet. Ik ben te oud voor haar, terwijl zij dolgelukkig is met mij. Ik ken haar nu 1 jaar waarvan we ruim 6 maanden iets hebben.

Hoe kan ik deze relatie redden?

Ik ben nog nooit officieel voorgesteld als vriend aan haar ouders. 't Is voor ons heel moeilijk, maar voor haar helemaal. Ze gaat elke keer van huis weg met 'ruzie'.
Moeders zegt: je bent nooit meer thuis, je bent altijd bij hem.
Terwijl dat eiluk helemaal niet zo was. Viel eigenlijk best mee.