Zojuist maakte ik nog even een korte avondwandeling. Niet iets wat ik vaak doe, maar ik wilde nog even iets op de post doen zodat ik daar morgen niet meer aan hoef te denken. Voor de gelegenheid had ik mijn MP3-speler aangezet. Zo werd het een beetje zoals mijn standaardritueel tijdens het wandelen: muziekje op, gedachten de vrije loop laten...

De laatste tijd is er veel in me omgegaan. Ik heb wel vaker gedacht om er een blog over te schrijven, maar het is allemaal niet erg concreet en daar komt bij dat ik tegenwoordig 's avonds vaak te moe en 's weekends vaak te druk ben om nog een fatsoenlijke blog te kunnen schrijven. Al stel ik misschien wat te hoge eisen aan mezelf soms, maar dat is nou eenmaal een beetje zo.

Toen ik vanavond naar de postbus liep - een wandeling van nog geen twintig minuten heen en terug - gingen er ook weer van die gedachten door me heen. Niet voor het eerst deze week, niet voor het eerst vandaag en niet voor het eerst vanavond. Wel voor het eerst vandaag dat ik me voornam om weer een blogje te schrijven - maar dan was het nog steeds lastig: waarover?

Toen ik terugliep door het parkje hier bij mij in de buurt zag ik een zwanenkoppel in gezelschap van hun kuikens. Het duurde heel even totdat ik mij herinnerde dat zwanen - als ik het goed heb - monogame dieren zijn en in principe dus ook hun hele leven bij elkaar blijven. Ik vroeg me af waar zwaan A zijn of haar keuze voor zwaan B op zou hebben gebaseerd. Mensen doen vreselijk ingewikkeld over partnerkeuze en getuige de verhalen op deze site gaat er ook nog genoeg mis voordat het tot een beetje vruchtbare paring komt. Zouden zwanen hier nou geen last van hebben? Of is het zo dat zwanen dan wel monogaam zijn, maar soms toch ook met elkaar breken? Zouden ze elkaar dan na afloop ook missen? Hebben zwanen geheugen? Een goudvis schijnt zich na een rondje zwemmen niet meer te herinneren dat hij bij het beginpunt van dat rondje al eens geweest is. Hoe zit dat bij zwanen?

Doet me denken aan die film; 'Eternal Sunshine on a Spotless Mind'. Die heb ik jaren geleden gezien. Ik was toen nog samen met M., mijn eerste vriendin, en vond het een nogal saaie film. Heb 'm daarna ook nooit weer gezien, maar nadat het uitgegaan was met M. heb ik er nog wel eens weer aan gedacht. Ging het niet over dat thema dat pas sinds de breuk met M. voor mij betekenis had gekregen? Ik denk dat ik die film nu met heel andere ogen zou bekijken.

Hetzelfde geldt voor een CD van één van mijn all time favourite bands. In 2003 kwam die CD uit. Zo goed als alle CD's daarvoor had ik heel erg goed gevonden, maar deze vond ik tegenvallen. Saai. Het was pas toen ik vorig jaar de CD maar weer eens beluisterde, dat ik de achtergrond kon begrijpen. Ik had die CD niet zo kunnen interpreteren als ik nu doe zonder de ervaringen die ik had opgedaan na de breuk met M. Het resultaat was dat ik de CD alsnog enorm ben gaan waarderen. Okee, deze band heeft onlangs weer een nieuwe CD uitgebracht waar ik op zijn beurt ook weer aan moet wennen, maar dat heeft hier weer niet zoveel mee te maken...

Waar ik nu naartoe wil met dit stukje? Ik weet het eigenlijk niet. Ik wilde gewoon wat schrijven, want het gaat eigenlijk niet zo fantastisch met me zonder dat daar nu op dit specifieke moment een concrete gebeurtenis voor aan te wijzen is. Ik denk dat ik (in deze blog, op dit moment) ontwijkend gedrag aan het vertonen ben. Misschien moeite heb met op te schrijven wat er op te schrijven valt. Misschien omdat ik te kritisch naar mezelf toe ben, misschien omdat het teveel confronteert, misschien omdat ik te moe ben, misschien omdat het te ingewikkeld is, misschien omdat ik niet weer een depri verhaal neer wil zetten. Misschien omdat mijn lange aanwezigheid op deze site ervoor gezorgd heeft dat ik voor velen niet meer anoniem ben en daardoor minder makkelijk schrijf. Misschien ook wel - specifieker - omdat mijn laatste vriendin K., over wie mijn vorige blog ging, van mijn account op deze site weet. Al zou dat laatste veronderstellen dat ze daadwerkelijk deze stukken gaat lezen en eigenlijk denk ik niet dat ze dat doet. Ik denk eigenlijk dat ze, geheel volgens haar eigen voorspelling, al niet meer echt met mij bezig is en ik voor haar al flink op de achtergrond geraakt zal zijn. Het zou voor mijn schrijfsels alhier verder ook niet uit moeten maken eigenlijk, ook omdat waar ik nu over zou hebben geschreven als ik geen ontwijkend gedrag zou hebben vertoond, niet rechtstreeks met haar persoonlijk in verband staat.

Wat dat betreft zou het misschien prettig zijn om zo'n zwaan te zijn. Een partner te vinden (waar je je keuze dan als zwaan zijnde ook op baseert) en daar op een soort van simpele wijze zonder al teveel zorgen gelukkig mee en trouw aan zijn, maar op het moment dat het misgaat ook zonder al teveel problemen verder kunnen en niet in het verleden blijven hangen. Al blijft dat een vooronderstelling van mij natuurlijk. Hoe dan ook zou met die vaardigheid van de zwaan ik mijn leven nu waarschijnlijk toch als een stuk luchtiger en prettiger ervaren. Want voor mij geldt nog steeds dat 't objectief allemaal zo slecht niet gaat.

Het is alleen die grauwe sluier, die kleverige, moeilijk af te werpen grauwe sluier, waar ik in het verleden al vaker over geschreven heb, die het moeilijk maakt om het zo te ervaren. Want het voelt namelijk helemaal niet alsof het goed gaat. Het voelt alsof ik nu al een jaar of vier, vijf, vanaf het moment dat het met M. niet meer goed ging, zij het met ups en downs, in een soort neerwaartse beweging zit en ik nu op een soort dieptepunt beland ben. Op alle vlakken die niks met liefde te maken hebben, heb ik het eigenlijk wel goed voor elkaar - maar zo voelt het niet. Ik voel een soort eenzaamheid die alleen maar in kracht toe lijkt te nemen en die kolen gooit op het vuur van de nostalgie en melancholie. Vaker dan ooit lijk ik de laatste tijd momenten te hebben dat ik terugdenk aan 'wat ooit was' (vooral M.) en 'wat had kunnen zijn' (ook vooral M., maar ook K.), die gevoelens van ongekende intensiteit door me heen sturen, die me even laten proeven van hoe liefde ook alweer kon zijn - maar vooral hoe het is om het te moeten missen. Gevoelens die me tegen wil en dank soms tot wanhoop stemmen. De machteloosheid - het verleden kun je niet doen herleven anders dan in je geest (met alle gevolgen van dien). Het heden is leeg. Het is dan moeilijk om vertrouwen te hebben in de toekomst.

Nou, dankzij de zwanen is er in ieder geval dit stukje uitgekomen. Ik kan er nog aan toevoegen dat dit voor mijn gevoel niet meer is dan een schimmige afspiegeling van wat er eigenlijk gaande is. Ik geloof alleen dat ik op dit moment inderdaad toch wat te moe ben om het beter te uiten dan ik nu gedaan heb. Of ik ben vanwege allerlei rationele bescherming die ik mijzelf bewust of onbewust heb aangemeten gewoon niet meer zo goed in staat als zeg drie, vier jaar geleden om zelfs met mijn anonieme accountje hier op ldvd.nl, mijn gevoelens te uiten. Dat kan natuurlijk ook nog.

Genoeg bespiegeld en gepiekerd. Het is hoog tijd om te gaan slapen. Een verminderde weerstand door te weinig slaap is immers de beste manier om de hierboven omschreven gevoelens in volle sterkte aan te zwengelen. Moeten we niet hebben. Welterusten dan maar.