De zoveelste post van mij. Maar ik moet het gewoon van me af schrijven, gelukkig is daar deze site voor.
Mijn ex maakte het vorige week maandag uit met de mededeling dat hij nog wel heel veel van me hield maar geen vlinders meer voelde. Ik zei dat dit normaal is na 2 jaar samen te wonen, de vlinders van het begin zijn losgeslagen hormonen en die zijn na een tijdje wat kalmer, maar we hadden een leuke, fijne relatie waarin we allebei gelukkig waren. We konden over alles praten en hadden de grootste lol samen. Dat dacht ik, want volgens hem was dat ook al een tijd niet zo, hij voelde zich al een tijd niet gelukkig.
Ik snap hier nog steeds niets van, dat hij zo goed heeft kunnen doen alsof.
Maandag en dinsdag heeft hij thuis geslapen, met mij. Ik was kapot van verdriet, kon alleen maar huilen.
Hij omhelsde me, veegde mijn tranen weg en praatte veel met me. Hij liet af en toe zelf ook een traan.
Woensdag besloot ik dat ik het zo niet kon, ik heb mijn spullen gepakt en ben bij een vriendin gaan slape. Donderdag ben ik weer naar huis gegaan en gezegd dat ik vond dat hij maar weg moest gaan, het was toch zijn beslissing niet verder te willen met mij? Dit kwam hard aan bij hem, hij had niet verwacht dat ik hem zo weg zou sturen. Huilend en zonder iets te zeggen heeft hij zijn tas gepakt en is weg gegaan.
Ik heb tegen hem gezegd geen contact met hem te willen, dat ik het weekend niet thuis zou zijn en als ik zondag thuis kwam dat ik hem daar dan niet wilde zien. Zo gezegd zo gedaan.
Maar maandag heeft hij me toch een berichtje gestuurd. En van de een kwam het ander, en hebben toen een lang en fijn gesprek gehad via de chat. Stomme ik, gaf aan dat ik zin had om hem te zien.
Hij is me toen komen ophalen van mijn werk. We zijn naar huis gereden. En van het een kwam het ander. We zijn niet all the way gegaan maar er is toch iets gebeurd. En ik heb hem thuis laten slapen.
Gister kwam hij me weer ophalen en zijn we even het centrum ingegaan om iets op te halen. En hij heeft weer thuis geslapen.
Maar ik kan dit niet zo... Hij geeft aan graag bij me te willen zijn, hij wil ook niet weg thuis, maar toch wil hij niet met me verder, dat heeft hij duidelijk laten weten.
Maar hij maakt wel plannen...dan zegt hij, volgende week moeten we even hier naar toe om dit en dat te doen, alsof er verder niets aan de hand is... Ik krijg hier alleen maar valse hoop van en begin te hopen dat het wel goed komt, dat hij het nu gewoon even niet weet... maar als ik tegen hem zeg dat ik geen valse hoop wil, dan zegt hij ook nee, die moet je ook niet krijgen...
Dit is zo dubbel voor mij. Dit weekend ga ik weer weg, en ik heb gezegd dat hij volgende week echt weg moet. Ik hoop dat hij dan de tijd krijgt om de dingen op een rijtje te zetten. Het is duidelijk dat hij nog echt wel van me houdt, maar niet weet wat hij moet doen...
Ik heb er niet bij gezegd dat hij nog maar 22 jaar is en ik 27. Ik ben zijn eerste echte relatie, en hij heeft voordat we samen gingen wonen altijd bij zijn ouders gewoond. Hij is de jongste thuis, zijn broers zijn 30 en 32 dus hij is ook nog eens altijd beschermd.
we hebben de laatste tijd wat moeilijkheden achter de rug, ik heb even zonder werk gezeten en daardoor hadden we wat financiele problemen.
Ik denk dat hij hierdoor merkte dat het niet altijd zo makkelijk is als het lijkt, en dat samen zijn ook betekend er moeite voor moeten doen, het gaat niet altijd van een leien dakje. Ik denk dat hij hiervan geschrokken is en daardoor denkt dat hij niet meer van me houdt...
Pff ik weet het gewoon echt niet meer.
Kan nu alleen nog maar denken aan hoe goed en fijn we het hadden samen. We waren een team, dat kan toch niet nu ineens allemaal weg zijn?ik hoop zo dat dat weer terugkomt... Ik hou zo verdomde veel van die jongen...nog steeds...