Ik was maandag nog heel standvastig, maar ik heb hem toch nog een brief geschreven. Ik vond de hele situatie gewoon nergens op slaan. We nemen afscheid huilend en zeggen tegen elkaar dat we van elkaar houden, maar het enige wat tussen ons in staat is zijn angst voor vastigheid. Het heeft niets met mij te maken en hij laat me weten mij de belangrijkste persoon in zijn leven te vinden..Waar ben je dan mee bezig?
Dit heb ik hem ook geschreven, een laatste poging. Sommigen zullen mij dom vinden, weer zo'n muts die in de val van een foute man trapt. Mijn zus vindt mij iig belachelijk.. Ik ga mezelf hierdoor bijna allerlei problemen aanpraten, heb ik zelf bindingsangst ofzo, dat ik hier energie in steek..??
Ik weet het niet, maar ik weet wel dat dit mijn laatste wake-up poging is. Ik had zo'n zin om hem eens de harde waarheid te zeggen en hem een spiegel voor te houden..Heeft het zin ik weet het niet. Hij wil erover nadenken zegt hij. Maar ja, ik had die drang om dit nog te doen. Het voelde voor mij als iets wat ik nog moest doen...is dit echt wat je wilt?
Bijft hij bij zijn standpunt, dan weet ik dat ik dit moeilijk vind. Dat ik dan weer cold turkey moet gaan..en hem echt maar dan ook echt uit mijn hoofd moet zetten.