Op dit moment kan ik wel zo zeggen dat ik echt rock bottom zit.....en nu is the only way up toch?

Ik heb het zwaar en moet hem nu al echt een week en een dag missen. En dat doet pijn. Veel pijn. Mijn hart ligt in gruzelementen en ik kan de scherven niet meer vinden om ze te lijmen, het ligt overal verspreid om dat het letterlijk uit elkaar geklapt is als een bom.

Door het tijdje alleen zijn, wat ik dus gewoon heel moeilijk kan, merk ik dat ik mezelf totaal niet zo'n leuk persoon vind en wordt gek van mezelf. Mijn hoofd en hart leiden letterlijk een eigen leven en gaan met elkaar in hevige discussie en ik ben te moe om er wat aan te doen en kijk dus toe hoe mijn hart en hoofd elkaar kapot maken. Het lijkt de Tweede Kamer wel....

Gisteren had ik dus een moment waarop ik hem dus smste, ik weet dat dit niet mocht maar ik vertelde hem dus dat ik hem ongelukkig heb gemaakt en besef waarom. Ik kan nergens van genieten, ik ben enorm neurotisch en kan nooit eens achterover leunen en zeggen: zo even rusten en relaxen en genieten. Nee, ik MOET altijd wat doen, er is altijd wel iets wat moet gebeuren of af moet. En dat ik dat heel erg op hem heb afgeschoven.....

Hij vond dat niet waar en zei dat hij helemaal niet ongelukkig was met mij en dat ik juist een fantastisch persoon was, maar dat hij, ik quote: "het niet meer goed kon komen tussen ons :(". En toen kwam de vraag. De vraag die ik wist dat ik die niet moest stellen: "Als je dat allemaal vindt, van mij houdt, om mij geeft, mij fantastisch vindt en een topwijffie en je zorgen om me maakt, waarom kan je dan niet bij me zijn". De vraag waar ik geen antwoord op WIL krijgen, geen antwoord op KAN krijgen en geen antwoord op ZAL krijgen. Hij smste dat hij dat niet zo kon vertellen en dat we morgen zouden praten (vandaag dus).

Hierna voelde ik me weer zwak en dom. Maar ben maar gaan slapen en vanmorgen werd ik wakker met een opgefokt gevoel alsof ik de hele wereld wilde laten ontploffen!! Ik heb de fysio afgebeld en heb mezelf uit bed gesleept om te gaan werken na een paar dagen thuis zijn.

Vanavond komt hij dus langs... en gaan we het maar even bespreken hoe we het moeten doen met het huis. Het liefst wil ik dat hij blijft en me steunt en dat we naar elkaar toe kunnen groeien, maar dan houd ik mezelf voor de gek. Want hij heeft een ander en dan denk ik trek maar lekker bij haar in en haar ouders, betaal mij gewoon de lasten en zoek t maar uit laat mij maar lekker met rust....dat zou het beste zijn maar aan de andere kant, het idee dat hij lekker vrolijk verliefd zit te wezen met haar en mij zo laat kutten doet ook pijn....

Ik moet een manier vinden dit te uiten want uiten is een van mijn moeilijkste kanten...het gaat alle kanten op!

Het liefst doe ik zo'n gooi-al-je-agressie-eruit cursus weet niet eens of die bestaan, wilde eerst meedoen aan boksen op de sportschool maar weet dan zeker dat ik jankend wegren. Daarnaast kreeg ik iets mee over lach-yoga, wat je volgens mij ook in dat gekke programma had van die meisjes in Nepal ofso. Maar slappe lach eindigt bij mij altijd in huilen. J. deed het soms expres, als hij merkte dat er iets dwarstzat wat ik niet kon uiten. Mij kietelen of stoeien. Dan kregen we de slappe lach en moest ik huilen, dan troostte hij mij en had ik mij even kunnen uiten.

Kent iemand een van deze "therapieën"?