Zoveel mensen op deze wereld. Zoveel gedachten, zoveel rekening houden met. Zoveel in mijn hoofd. Zoveel dingen die ik niet uitleggen kan. Zoveel werken aan en zo weinig tijd..
Ik weet niet goed waarom ik hier iets neerschrijf. Ik kan niet omschrijven wat ik voel of denk..het stoort me..
Het gevoel van anderen stoort me..het stoort me dat me dat stoort. Misschien dat het sommige is opgevallen, anderzijds ben ik ook maar een visje in deze pool en gaat het iedereen voorbij..
Heb aan deze site enorm veel steun gehad. Niet altijd zozeer aan de reacties op mijn blogs (ook natuurlijk!) maar wel aan de verhalen die ik keer op keer las. Alles komt goed...dat was de boodschap die ik keer op keer door mijn hoofd liet gaan. Alles komt goed...
Nu, die fase van totaal verdrinken voorbij is, kan ik me storen aan diegenen die er nog inzitten. Het heeft plaats gemaakt voor iets anders. En vind het erg...Heb ergens het gevoel dat ik de voldoening of de kracht er niet meer uithaal. En toch ben ik hier weer met een blog. Zou het al knap vinden als iemand me nog kan volgen.
In mijn laatste blog vertelde ik dat ik dacht dat ik een probleem had met drinken. Heb de reacties gelezen maar nergens op gereageerd. Toch wil ik nu al zeggen dat ik ze daarom niet meeneem. Vind het zelf soms een beetje ondankbaar als je niet op een reactie reageert terwijl het er gewoon op dat moment niet inzit. Dus bij deze..
Zoals voor velen hier is deze periode van het jaar gewoonweg jakkes...
Heb er zelf niet veel over nagedacht maar de laatste dagen is het ingeslagen als een bom. Ik hou niet zo van kerst en ook al niet van nieuwjaar. Kerst vieren we niet en met oud op nieuw gaan we langs een vriendin.
Het is niets nieuw..heb er ooit wel van gehouden maar toen was ik nog jong en strak .
Morgen strooien we de assen van mijn broer uit. Het zou zijn verjaardag zijn geweest. En ik zie er zo tegenop. Maar dat niet alleen...de dood van mijn broer zal altijd samenlopen met de breuk. Kan het moeilijk loskoppelen en vind dat erg. Het zal zijn plaats vinden maar voor nu is de dood van mijn broer gelijk aan heel de periode, alles wat hij zei, zijn nieuwe vriendin en het grote gevoel enorm in de steek gelaten zijn geweest.
Ik zit nog altijd met vragen waar ik nu zelf een antwoord op verzin. Want uiteindelijk heeft het geen belang en kan het alleen nog maar meer pijn doen, de uitkomst blijft hetzelfde. Maar de antwoorden die ik verzin lijken me soms erger te zijn dat de eventuele waarheid. En het ergste is..misschien zijn ze wel de waarheid.
Ik kan me voorstellen dat het voor iedereen die dit leest enorm moeilijk is om te volgen maar kan het niet anders neerpennen.
Ik ben me ervan bewust buiten al dat, dat er een boel is dat ik nooit verwerkt heb...dingen die er ooit zijn gebeurt. En ben er zeker van dat iedereens advies zou zijn...werk er dan aan...maar hoe?
Waar moet je nog beginnen? Wat doe ik met mijn dochter? Als je iets echt wil dan vind je wel een oplossing, zo hoort het te zijn...Maar zo is het niet altijd en dat met alle respect voor anderen. Soms is blijven rechtstaan al een hele opgave..
Zoveel dat door mijn hoofd gaat.

En zoveel mensen die ik persoonlijk wil zeggen...KNAP...maar zeg het niet altijd.
Maar vooral aan jullie allemaal...klein,groot, jong en ouder....dikke proficiat!!!! Jullie staan er nog, misschien niet altijd met een goed gevoel maar we zijn er wel geraakt. We staan aan het einde van het jaar. En voor velen is dit symbolisch voor andere weer dikke zever. Maar hoe het ook zij...we staan er toch?
Er komen vast meer lotgenoten op deze site in het nieuwe jaar die zich net als ons verlaten en alleen voelen. Maar wat zeggen we dan op het einde van het jaar? Proficiat!! Je hebt het knap gedaan..

x