Koninginnedag. Stralend zonnetje, nog lekker vakantie, telefoontje van wat vrienden. Dus...lekker biertjes drinken in het park. Met bandjes!

Dus lekker te pilsen, heerlijk rozig te worden met een groepje vrienden. Wat goeie vrienden, een paar minder bekende. A. de hele dag druk aan het werk, dus hoef me niet druk te maken dat zij er ook zou zijn (trek ik prima, maar geeft toch altijd een wat geslotener akward situatie dan). Uurtje of 6-7 iedereen begint trek te krijgen. Ok. Nieuw pizzeriaatje om de hoek, kom we halen er een paar en crashen bij de dichtsbijwonende persoon in de tuin neer. Zo gezegd zo gedaan. En toen...

Een minder bekende vriendin (ken haar jaartje of 3-4, maar alleen door dit soort meetings, beetje kroegmaatje meer zeg maar), rozig als ze is, is opeens heel eerlijk...Ze vind, naar eigen zeggen, mij al een tijdje (lees: 3-4 jaar, maar ik had een vriendin) leuk...Is hier buitengewoon eerlijk in, schiet eigenlijk vrij schattig in een half-verlegen lachje nadat ze het eruit floept. Precies dat verlegene waar ik normaal als een blok voor val. Ze ziet er leuk uit, heeft genoeg te vertellen, kortom interessant persoontje waar ik jaren terug direct werk van had gemaakt. En nu?

Ik was op slag nuchter, schoot direct vol met gedachtes aan en over A. Besef me des te meer nu hoe hard ik haar mis nu. Hoezeer ik mezelf nog lang niet zonder haar kan voorstellen. De dag die zo goed begon bracht me terug naar onder de grond, bijna net zo diep als maanden terug. Ik red het ook prima zonder haar, immers mijn dag was geweldig, maar verdomme, het lukt me wel, maar ik wil het niet! Ben haast in staat om te smeken nu. Als ik gelovig zou zijn zou ik nu hele dagen bidden. Snap mezelf niet meer helemaal. De hele krater waar m'n hart zat is ineens weer opengeknald en iemand heeft er ditmaal een ton zout en een hectoliter azijn ingesmeten. Zodat het even lekker brand...Bah.