Maar je bent het niet. Lieve dappere dame, wees even hier en nu. Adem. Ga daarna naar buiten en doe even een ommetje. Ja, echt waar gewoon even doen. Het helpt.
En weet dat je pijn mag Zijn. Vechten helpt niet, accepteren wel.

Jij kunt dit! Ik doe met je mee.

Een hele dikke virtuele knuffel

Ik vind het heel knap dat je toen de kracht hebt gevonden om hulp te zoeken. Alhoewel meerdere mensen me het aanraden sla ik het af. Heb het al wel gedaan maar er was geen binding. Ik had niet het gevoel dat iemand begreep hoe slecht ik me voelde om mezelf.
Als een bepaald gevoel zo diep zit is het heel moeilijk die klik te voelen. In mijn geval dan toch..
In het 'echte' leven heb ik het er zo niet over. Als ik het laat vallen dan wordt het nogal vlug van tafel geveegd met woorden als 'hoe kan je nu zo over jezelf denken', 'je bent best wel een aardig iemand' maar eerlijk gezegd. Het voelt nep. Na die twee zinnen is de conversatie zo goed als voorbij.
Mijn laatste relatie heeft weinig heel van me gelaten. Stom om te zeggen want er was nog weinig heel aan me zelfs voor ik eraan begon.
Voor de meeste ben ik Amber11. Sterk, rechtuit, zelfzeker, eerlijk en niet op mijn mond gevallen.
Een mooie façade die ik blijf houden. Alhoewel het ook 'ik' is. Maar na verloop van tijd zijn er muren opgebouwd. Patronen gevormd, heb ik iemand gecreëerd die niet totaal eigen is aan ik. Als ik die muur neerhaal ben ik enorm kwetsbaar. Niet kwetsbaar in de zin dat ik een pijnlijk duwtje kan krijgen maar in de zin dat als men me raakt, ik bang ben dat ik er nooit meer bovenop kom.
Ik heb enorm veel bewondering voor je. Wat je doet...sommige dromen ervan het lef te vinden om zo terug te gaan. Het moet vast héél zwaar zijn voor je.
Vergeet niet dat wat men ooit zo in je hoofdje duwde niet de waarheid is.
Ze zijn maar half zo mooi als jij
x