Mijn ex en ik hadden weer meer contact na het toetjegedoe (zie vorige blog). We zochten elkaar op. Praatten, liepen hand in hand, voorzichtig contact.Vriendschap noemden we dat. Voor mijn vakantie was je nog geweest om me een goede vakantie te wensen, bij het afscheid gaf je me een stevige zoen. Voor mij voelde het goed. Ik had weer langzaam hoop dat we weer wat naar elkaar toe zouden groeien. Tot vandaag...

Je smst dat je wilt bijpraten. Je belt me. Hoe mijn vakantie was. Hoe het met me gaat. Dat je niet kon wachten tot ik terug was van vakantie. Dan komt het hoge woord er uit: Je hebt een nieuwe vriendin. Au, wat doet dat pijn. Je bent blij dat je het mij kunt vertellen voordat ik het van een ander hoor. In shock hoor ik je aan. Gelukkig bewaar ik mijn fatsoen en zeg je rustig dat ik hoop dat je gelukkig wordt.

Je vertelt dat je nieuwe vriendin het goed vindt dat je vriendschappen onderhoudt en dat deze relatie wat jou betreft onze vriendschap zeker niet in de weg staat. Je wilt graag contact blijven houden. Ik zeg je dat ik dat fijn voor je vindt dat je liefde gevonden hebt. Ik ben verbaasd dat ik zo rustig blijf praten, terwijl de grond onder me wegzakt. Ik zeg dat ik je liefde niet kan sturen. Dat mijn gevoel voor je niet helemaal weg is en dat ik dit een plekje moet geven. Je zegt dat je jezelf de vraag hebt gesteld of dit geen vluchtgedrag van je is. Maar het voelt goed, en je kunt goed met haar praten. Ik herken dit...dit zei je ook altijd over mij. Voordat je meer over je gevoel voor haar vertelt, kap ik je af. Je vraagt nog of je ajb nog mag bellen en of we contact houden. Ik zeg dat ik je misschien wel weer een keer spreek en wens je nogmaals al het goede. Verdwaasd hang ik op. In 13 minuten staat mijn wereld stil.

Wederom is mijn zelfgemaakte zeepbel gebarsten. Hij gaf telkens aan dat hij geen relatie wilde, maar eerst zichzelf wilde terugvinden. Ok, hij zei er niet bij 'omdat hij inmiddels met iemand anders bezig was'. En ja, hij zocht toenadering, pakte mijn hand, kuste mij. Wilde geen relatie, maar eerst zichzelf terugvinden. Maar toch was ik weer oostindisch doof en stekeblind.

Het is nu stil in mij. Ik weet niet zo goed wat ik voel. Pijn en verdriet. Toch ergens een dolk in mijn rug. Maar ook weer van tja we hadden officieel geen relatie en wat kan hij meer doen dan het mij eerlijk vertellen? Ergens ook rust. Er is nu duidelijkheid. He'll never kiss my lips again or break my heart (Tom Waits).

Ik moet verder. Het gaat me lukken, daarvan ben ik overtuigd. Maar nu voelt het ellendig. Grote vraag: Waarom begin ik er telkens weer aan? De blogs van Chelle over de welwillenden en over anger zijn de komende tijd verplicht huiswerk...maar eerst uithuilen, mezelf oprapen...hoop dat ik echt vanaf nu sterk blijf...